De Koude Kalkoen

Marc-Robin Visscher

Vrouwen die niks moeten

door Reageer

“Ik stel me open, hoor!” belooft Marc-Robin Visscher terwijl hij wacht tot om half zeven “de slagboom open gaat”. Pas dan mag hij nl aanbellen bij een gezin waarvan de vrouw wel zou willen werken.

Onderwerp: een nieuw uitzendbureau Work4Women. Ideetje van Margriet en TempoTeam. Omdat vrouwen bést willen werken, denken ze, alleen hebben ze hulp nodig. Die ze krijgen van dat nieuwe bureau waar personeel werkt dat zelf de doelgroep is nl moeders met kinderen. Kinderopvang wordt geregeld. En ook verder wordt (aldus de dame van het bureau) “een aantal aspecten gecreëerd waardoor het laagdrempeliger wordt”.
Zoals áls de vrouw eenmaal aan het werk is: begeleiding. Omdat “er veel gaat gebeuren”. Aan “beweging”. En o ja: alle reacties zijn positief.

Wat niet helpt is de vrouw die als specimen wordt geïntroduceerd bij wie de Filiaalhouder op bezoek gaat. Drie kleine kinderen aan tafel (vrouw wanneer 1 ervan overal doorheen praat: “Hij neemt het gesprek over, geweldig, hè?”) en een man. Die als het moet wel meer wil doen in huis.
Heeft de vrouw “bijzondere eisen” mbt werk dat ze ev wil doen? “Dat ik het leuk vind, een leuke werksfeer, een vlot bedrijf.” Waaróm ze wil werken? “Om extra dingetjes te doen.” Met het geld dus.

De manager van het uitzendbureau, Yvon Veugelers, geeft er blijk van haar klantjes goed aan te voelen. Vrouwen horen al te veel dat ze iets móeten, vindt ze. Terwijl ze zoveel kúnnen.
“De vrouw moet niks maar kan van alles” vat Marc-Robin Visscher samen. Dat blijkt de spijker op de kop.
Ik ben reuze benieuwd welke werkgever op de niets-moetende-vrouwen zit te wachten.

Het nieuwe rijden 2.0

door Reageer

De ochtend begint met de domper dat niet Marc-Robin Visscher het Filiaal houdt maar Jeroen Schutijser van wie we na 3x moeten vrezen dat die nu echt tot het corps der F-houders is toegetreden. Staaltje JS: “Zitten er platvissen in die vijver? Het is hier zo plat.” (over de Noordoostpolder)

Pareltje in de uitzending blijkt Louis Dekker.
Hij test een week een elektrische auto, de Nissan Leaf.
Lara Rense: “Onze elektro-pionier.”
Louis zelf: “Dit is het nieuwe rijden 2.0, hoor!”

De auto kán 130 km (ver) rijden, gebruikt geen elektriciteit als hij stilstaat maar “als ik rare dingen doe zoals de airco aanzetten, gaat-ie rekenen”. Geprobeerd en ja: er gaat meteen 15-20 km áf. Allemaal te zien op het dashboard met “een opdringerig metertje” dat om kwart over negen zegt dat de verslaggever nog 30 km kán terwijl hij er nog 20 hóeft.
En dan “als de wiedeweerga” een stopcontact zoeken wat in Amsterdam moet lukken want dat is “het oplaadWalhalla voor elektrische auto’s”.

“Klinkt wat onrustig” vindt Lara Rense en dat klopt. Want met zijn dieselauto kan Louis Dekker 1400 km (“echt waar”) rijden en nu moet hij steeds vooruit denken: “wil ik naar Amsterdam en wil ik ook nog *terug*”.
Dan rijdt de druk vertellende verslaggever langs een flitspaal met 105 km en hóópt dat het is goed gegaan em dat het daar geen 90 km was (“ben van schrik de draad kwijt”) waarna Marcel Oosten hem de vaste straf voor bonnen-op-kosten-van-de-baas in herinnering brengt: “geen kerstpakket”.

Dit wordt een erg fijn radioweekje.

Slurpen aan wit goud

door Reageer

Met “Wat is jouw insteek?” introduceert Marcel Oosten Marc-Robin Visscher (MRV: “heb je daar de hele nacht over nagedacht?”).
De Filiaalhouder gaat naar de asperges. Want het seizoen begint officieel volgende maand maar sjieke winkels en restaurants kunnen ze nu al kopen.

MRV: “En dan denkt u asperges, asperges, móet dat nou in het Radio 1 Journaal en dat dacht ik óók.” Maar hij vond een opname uit 1943: “Moet je nagaan, midden in de oorlog zaten mensen naar een filmpje over asperges te kijken. En ik dacht: het is nou óók oorlog…”

Dus staat hij in Sevenum bij asperges die de teler “eerder wakker maakt” zodat hij “de lente eerder kan laten beginnen”.
De kwaliteit, verzekert de kweker, is “perfect”. ‘Wit goud’ valt nog. En ‘de koningin der groente’ die dé aspergekok van Nederland, René Brienen, speciaal voor onze Filiaalhouder (“ik ben zelf niet zo’n keukenprins”) zal koken.
Niet in een speciale pan (“dat is onzin”) maar met olijfolie en roomboter en zeezout en ietsje peper onder aluminiumfolie – 3 minuten.

Na die drie minuten: heerlijk. Marc-Robin Visscher slurpt (dat móet) en praat met volle mond. Lara Rense: “Willen we dat horen, jongens?”
Natuurlijk willen we dat horen want nu de asperges er zijn is de lente begonnen (zeggen degenen die eraan verdienen) en een Filiaal met MRV is als het flut is een smakelijk Filiaal.

Voor alle zekerheid: dat laatste is positief bedoeld.

Yamada – Zeist

door Reageer

Een vondst: Roel Pauw maakt reportages in Yamada en Marc-Robin Visscher bezoekt Zeist dat met de door de tsunami getroffen stad een partnerschap heeft.
De rampenverslaggever spreekt er met scholieren die een band hebben met het Christelijk Lyceum in Zeist dat in januari nog Japanse tieners op bezoek had. Marc-Robin Visscher zoekt de kids op bij wie de Japanners logeerden.

Groot contrast. Diploma uitreiking op de Japanse highschool waarbij de geslaagden met trillende stemmetjes een als vrolijk bedoeld lied zingen. De directeur die ze toespreekt moet zichzelf een paar keer herpakken.

Met een paar meisjes graait de verslaggever in puin van huizen. Ze vinden een pianoboek. En een scherf van een bord dat een meisje op de lagere school heeft gemaakt. Veel is weg. Maar, lacht een meisje, zo vindt je ook herinneringen waarvan je het bestaan was vergeten.
Ze lachen sowieso veel. Omdat het “geen zin heeft een treurig gezicht op te zetten”. Wel erg dat de goudvis dood is. Maar: “groetjes uit Yamada” aan de mensen in Nederland. “Het gaat goed, iedereen is gelukkig en zodra we een nieuw huis hebben zullen we weer brieven schrijven.”

Marc-Robin Visscher moet het doen met goedbedoelende leerlingen hier die het erg vinden en die wel willen helpen “maar ik zou niet weten wát”. Een sponsorloop misschien. En de burgemeester van Zeist, Koos Janssen, wil “schriften en pennen en potloden en schetsboeken” opsturen.

Nederlandse artiesten nemen intussen bij Giel Beelen een singletje op. Zullen ze daar in Japan blij mee zijn?
Hans Dulfer tegen Mattijs van de Wiel: “De Japanners schamen zich voor wat verkeerd gaat. Als je ze gaat helpen benadruk je dat.”
Maar wie het niet kan laten kan altijd geld overmaken naar het Rode Kruis.

Het is (de dag van) Nationale Boomfeestdag

door Reageer

“Zullen we nog 1x het lied doen, jongens?
We zijn nu op de radio!”
Marc-Robin Visscher is met twee schoolklassen op weg naar Venlo (MRV: “Venlo is the place to be”) waar de kinderen bomen zullen planten. Omdat het Boomfeestdag is.
Toen de Filiaalhouder klein was heeft hij “met groene laarzen in de modder” zélf bomen geplant (toen heette het nog Boomplantdag) en: “In mijn herinnering was ik de hele dag bezig”. Maar, weet hij nu, dat zal wel niet.

Een de-dag-ván-Filiaal dus. Marc-Robin Visscher opgewekt babbelend met kinderen: “Zijn jullie er klaar voor? Wat heb je meegenomen? Heb je wel laarzen?” En: laten we het Boomfeestdaglied nog eens zingen.
Anneke Hageman heeft met een kinderkoor het lied ingestudeerd, een juf van 1 van de scholen neemt de kinderen mee naar een arboretum. MRV tegen een kind: “Ben jij daar wel eens geweest?” Kind: “Nee, ik niet.” (zul je altijd zien)

“Vertel eens wát jullie zingen?” probeert de Filiaalhouder waarop de kids opnieuw spontaan losbarsten in (o.a.) “dan wordt het tijd om iets te doen aan een zorgeloze toekomst”.
De directeur van de Boomfeestdag aan de lijn. Meneer Derksen. Kan die even een couplet zingen? Jazeker kan hij dat! (en nog toonvast ook). MRV: “Dames, kom op!” tegen zanggrage meisjes (“dan is het tijd om iets te doen”).
Laatste zin: “Frisse lucht is veel meer waard dan een miljoen.”

Dat ging dus helemaal nergens over.
Maar ik ben dol op dit soort Filialen van Marc-Robin Visscher.