De Koude Kalkoen

Joris van de Kerkhof

Toch nog – op de valreep

door Reageer

Tot dit jaar reikte de Koude Kalkoen aan het eind van het jaar altijd prijzen uit.
Virtuele prijzen.
Nóg vluchtiger dan ‘de hand van de presentator’ van Matthijs van Nieuwkerk.

Prijzen voor het beste programma op Radio 1, de beste presentator, de beste verslaggever.

Dit jaar niet.
Omdat ik Radio 1 niet meer zo’n fijne zender vind en het station meer uit dan aan heb.

Er is geen programma meer dat er voor mij uitspringt.
Een paar presentatoren vind ik wel ‘ok’ of ietsje meer dan ‘ok’ maar om nou te zeggen dat ik me telkens enorm verheug op hun optreden – nee.

Dus dacht ik: geen prijzen.
Maar daarmee, bedacht ik net, doe ik één iemand tekort.
Joris van de Kerkhof die zo lang ik hem beluister hoge kwaliteit bijzondere radio levert.

Die erin slaagt om nét wanneer ik heb bedacht: laat ook maar zitten dat hele Radio 1, op YouTube staan nog veel mooie operafragmenten die ik nog nooit heb beluisterd, me weet te verrassen met een prachtige reportage die mijn hart raakt.

Met mooie interviews, gemaakt met liefde voor zijn gesprekspartners.
Met een vorm die aan een onderwerp dat bij een ander ‘gewoon’ zou zijn geweest net die extra draai geeft.

Daarom: bij deze alsnog 1 eenzame Koude Kalkoen bokaal voor de beste verslaggever van Radio 1.
Van harte en proost en op naar 2015 met veel meer Mooie Radio.

“Je gooit naar iemand toe!”

door Reageer

“Vroeg in de ochtend, smeltende sneeuw.
En een vogeltje.”
Kan een reportage lieflijker beginnen?
Op dat moment voorzie ik nog niet waaróm hij zo begint en dat maakt Joris van de Kerkhof me pas op de helft duidelijk.

De verslaggever maakt een mooie fietstocht, geniet van nog meer vogeltjes en vertrouwt ons toe: “Eigenlijk helemaal geen zin om daar nou naar toe te gaan.”
‘Daar’ is naar een buitenwijk van Den Bosch op zoek naar vuurwerk.

Maar daar zijn ze, knulletjes die ondanks het vuurwerkverbod tot zes uur al bezig zijn met knallen.
Eentje vertelt dat hij dingen heeft gekocht die hij benoemt en die ik niet versta en Joris van de Kerkhof zegt “ik heb geen idee waar je het over hebt.”
Knulletje haalt iets uit binnenzak, schiet uit zijn hand, harde knal: “*Bijna* raakte hij die vogel, ziejewel?”
“Maar je schiet hem uit je hand!” de verslaggever klinkt ontzet.
Handschoen blijkt verbrand: “Ik koop wel een nieuwe.”

Vorig jaar ging het mis bij een jongen die Fehed(?) heette.
Die hield het vuurwerk verkeerd vast. Hand eraf.
“Vorig jaar, hè…” knulletje raakt op dreef en ik zie hem intussen voor hem en ik durf er een mooie fles wijn onder te verwedden dat hij een bontkraag had (kom maar op, Joris!).
Maar er was dus nog een andere Fehed.
Kreeg iets in z’n capuchon. “Halve oor eraf, gat in z’n hoofd, ik zweer het je.”

Dan: het tuig richt op passerende fietsers.
En op huizen als er een raam open staat.
“Kijk! Die vogel is afgeschoten! Een vogeltje,” en “rennen!” hoor ik maar dat is al op afstand want “ze rennen weg” stelt Joris van de Kerkhof vast.
Nog wat harde knallen. Een rotje. Nog een rotje.

“Je gooit naar iemand toe!” nu lijkt de verslaggever het ook niet meer objectief te kunnen verslaan.
“Voor dat soort mensen doen we het!” doet het mini-tuig triomfantelijk en ik heb geen idee wat hij bedoelt maar ik krijg nóg meer de pest aan hem als dat al mogelijk was.

Joris van de Kerkhof laat de reportage eindigen “een stukje verderop bij smeltend water met weer een vogeltje” en “houdoe” roept hij de jongens nog vriendelijk toe en “dankjewel” en ik hoor nog meer knallen en dan druppelend water en heel in de verte een blaffende hond.

Viereneenhalve minuut prachtige radio.

Alles gaat altijd goed

door Reageer

Brabantse mannenstem.
Iets over zagen en planken en “dat hebt u vanochtend allemaal gemaakt” vraagt Joris van de Kerkhof.
Ja, maar wel mét iemand want denken valt niet mee en zo hoefde hij alleen maar vast te houden.

“Ze zien het eigenlijk niet” vertelde zijn vrouw eerder tegen de verslaggever.
Waarop de man zichzelf vergelijkt met een gecrashte computer waar je niks meer aan hebt zodat je die door het raam naar buiten wil gooien.
JvdK: “Was u daar bang voor?”
Nou… “dat geluk heb ik gehad, dat ik mag blijven” – met een lach.

Kwoot van de wethouder van Oirschot waar het echtpaar woont: dat het allemaal wel goed komt met de WMO.
Maar hoewel zijn indicatie loopt tot 2029 (allemachtig! Dan moet er dus echt iets grondig met de man mis zijn) wordt er toch eerst gekeukentafeld en weten ze na dat gesprek in november pas meer.
Zodat Joris van de Kerkhof even informeert bij de wethouder die zegt dat als het echtpaar vragen heeft ze ook nu al langs mogen komen.
Jammer dat ze dat zo via de verslaggever moeten horen.

“Wat is het probleem” vraagt die nu en de vrouw schildert de man als iemand die zonder prikkels op de bank blijft zitten niets doen.
Hij moet dus een aantal dagen naar de dagbesteding.
Met als bijkomend voordeel dat hij daarover thuis kan vertellen zodat zij niet als enige “loopt te tetteren en te doen”.
Liefdevolle plaagstootjes over en weer over dat ‘tetteren’.

De vrouw beschrijft haar angst: de vreemde die komt voor het gesprek. Die zal afgaan op de eerste indruk.
“En Jan zegt altijd dat alles goed is.”
Jan bevestigt: “Heb ik altijd gedaan.”
“Dan moet u oefenen het gaat niet goed” adviseert Joris van de Kerkhof en dan blijkt pas echt hoe erg het gesteld is met de man, die in het gesprek heel normaal overkomt: “Het verhaaltje dat ik vandaag verzin, ben ik morgen vergeten.”

Beide mannen buigen zich tenslotte over de stellage waarmee de reportage begon.
Het wordt een bak voor onder een werkbank en er moeten wieltjes onder.
Aan de ónderkant (de verslaggever zag het verkeerd en zegt: “u kunt dat ook veel beter”).
*Hij* moet maar blijven doen wat hij (zelf) doet, adviseert de man.
JvdK: “U ook, hè?” Ja.
JvdK met een lachje: “Want het gaat goed?”
“Altijd, hè,” lacht de man terug.

Knap: zo’n mooi, ontroerend portret in amper vier minuten.

Het werpen van stenen

door Reageer

“Wie zonder zonde is werpe de eerste steen…” zegt de fractievoorzitter van de VVD in Maastricht Michel Severijns over de kwestie Onno Hoes.
Maar PowNews is vol plezier gaan smijten en wie zonder en mét zonde was deed vrolijk mee en nu gaat Onno Hoes weg.
Wel boos. Met dreigen met rechters enzo.

Joris van de Kerkhof leest rap de verklaring van de aftredende burgemeester voor.
Eerder legde hij zijn oor al te luisteren op de straat.
“Oudere mensen die niet op hun telefoon aan het kijken zijn, moet je het zelf vertellen”, deelt hij met ons.
En bespaart ons het geëigende: “Hebt u het al gehoord???” Wat Nou… dat…” etc.
Waarop teveel van zijn collega’s een patent lijken te hebben.

Twee gewone Maastrichtenaren mogen via de verslaggever op de radio.
Een (blijkbaar) oudere man die niet de hele dag op z’n smartphone loopt te turen vindt dat privé wel privé is maar toch niet slim en dus verstandig dat Hoes opstapt.
Een jonger persoon vindt ook dat Hoes het zelf moet weten maar aftreden is misschien toch beter en dat met die wietpas was pas écht fout.

Wedden dat De Ochtend het morgen in het mediaforum ook weer hierover gaat hebben? En dan: wat een schande al die aandacht en ook helemaal foute aandacht en .. o ja.. Nu hebben we het er zelf óók over.

Wat ik vind.
Ik vind dat Hoes een idioot is.
Hij had deze bui helder kunnen zien hangen.
Wat ik verder hoop.
Dat ‘ene Robbie’ zoals Jean-Pierre Geelen het knulletje aanduidde hier tot in lengte der dagen wanneer hij gaat solliciteren problemen mee zal ondervinden.

En PowNews?
Ach.
Daar hóeven we gelukkig helemaal niks meer van te vinden.

Kijk omhoog, als Sammie

door Reageer

Ramses Shaffy is vijf jaar dood.
Dus gaat Joris van de Kerkhof mee op een Ramses-wandeling door Amsterdam.
Daan Bartels pikt een klein groepje op bij het CS, nodigt ze uit om “als Sammie” omhóóg te kijken, wijst ze op een naar Ramses genoemde watertaxi en verwerkt soepel “een mooi meisje, vers van Vlieland” (Liesbeth List!) in zijn verhaal.

Op de achtergrond de geluiden (in mijn oren: herrie) van Amsterdam: auto’s, auto’s.
Toeterende auto’s. Trams.

Halverwege de Zeedijk een stop.
Tegenover een café waarvan niet *zeker* is dat Ramses er ooit geweest is maar de over hem gemaakte serie is hier gefilmd.
“Stel je voor” noodt onze gids de wandelaars dan uit.
Je staat na een borreltje (“of twee”) op de Nieuwmarkt en túúrt over het water – aan welk lied denk je dan?
“Tis stil in Amsterdam!” weet een vrouw.
“Wo-hoo, wo-hoo..” zingt de gids.

Kalkmarkt, Korsakov, 3e Weteringdwarsstraat (best een lange wandeling).
Langs café Hans en Grietje waar hij wel eens in de vroege ochtend op het stoepje zat.
Zomaar.
“Mama Mokum, ik woon bij jou aan de gracht.”
Daan Bartels barst weer los in een wat weemoedig lied over de stad die Ramses altijd in de armen heeft gesloten.
“Je brengt me thuis wanneer ik lam ben en niet meer word verwacht.”

Dan is het voorbij en “dank en wellicht tot ziens” en veel “dank” terug en “graag gedaan” en ik mag hopen dat iedereen toen de kroeg is ingedoken en tot diep in de nacht heeft zitten drinken.
Als passend afscheid van de grote zanger.

Joris van de Kerkhof kon dat natuurlijk niet doen.
Die moest deze mooie reportage voor ons monteren.