Utrechtse serieverkrachter voor de rechter

De Utrechtse serieverkrachter van 15-20 jaar geleden staat vandaag voor de rechtbank in een pro forma zitting.
Alsnog tegen de lamp gelopen door een fietsendiefstal en daarbij weggeschraapt dna.

Verschillende programma’s besteden vandaag aandacht aan de zaak.
Aan de angst van toen.
En: wie *is* die man.
Lastig bij iemand die tot nu toe de kaken stijf op elkaar houdt.

Joris van de Kerkhof is bij de zitting.
Hij doet verslag door waarneming te verbinden met kwoot uit de rechtszaal zodat het lijkt alsof hij voice over is.
“De rechtbank” roept een bode wanneer de rechters binnenkomen, geklikklak van fotografen, orde der dingen wordt bepaald.

JvdK: “De verdachte heeft een capuchon op.”
Rechter: “Mag ik u vragen uw eh.. hoofddoek af te doen.”
Dat wel maar uit de verdachte komt verder niet veel meer dan: “Geen antwoord.”

Monotoon leest de officier, een vrouw, voor welke drie verkrachtingen de verdachte te laste worden gelegd: data en plaatsen.
JvdK: “Dan legt ze uit dat de verkrachtingen op een gruwelijke manier gebeurden.”

We zijn nu anderhalve minuut in het sobere verslag en de verslaggever zegt dat hij “een deel van de opsomming” zal weergeven.
Zaak 1: een meisje van 16 anaal, vaginaal en oraal gepenetreerd.
Zaak 2: vrouw van 28 verkracht, kon ontsnappen en verborg zich in een sloot waarbij ze tot haar neus onder water bleef zitten – na een tijdje is ze vrijwel naakt hulp gaan zoeken in de omgeving.
Zaak 3: meisje van 16, mond dicht getaped, met tie rips vastgebonden aan een boom, anaal en vaginaal verkracht en zo achtergelaten.

De zaak wordt voortgezet op 19 januari.
JvdK: “Tussen parketpolitie en advocaat loopt de verdachte weg.
Een kleine, dikke man met een capuchon bungelend over zijn rug.”

Een indringend verslag.
Zakelijk. Sober.
Waardoor je extra schrikt van de drie beschreven verkrachtingen.
*Deels* beschreven verkrachtingen.