Niet de zeeën op, maar de grachten

Naar minimal music muziekje en dan de stem van Joris van de Kerkhof: “recycleerbaar materiaal of: het opnieuw gebruiken van plastic flessen.”

De muziek, legt hij uit, hoort bij een filmpje op internet van een naar plastic flessen vissende organisatie in Amsterdam.
De verslaggever kijkt ernaar omdat hij van de VRT het verzoek heeft gekregen iets te maken nav een bericht in de Volkskrant.
Klik naar de site van die krant en dan klik naar een reportage van EenVandaag: de plastic flessen inzamelaar.

Hierna naar diens website “en daar is dit filmpje” (met weer andere muziek, nu een ferme beat): man wil boot bouwen van plastic afval, vraagt hulp en verwijst naar zijn Facebook.
Dáár vindt Joris van de Kerkhof een verwijzing naar een artikel over Nederlandse studenten die een nog grotere plastic boot willen maken.
Weer een filmpje “we are in the middle of the plastic age”.
Stem: “We gaan de zeeën niet op, we gaan de grachten op.” (minimal music)

Bruggetje naar JvdK zélf: “Ik gooi mijn plastic natuurlijk nooit in de Amsterdamse grachten, ik gooi het netjes weg, daar heb je van die oranje bakken voor in Nederland.”
Van dat plastic worden truien gemaakt, fleece truien: “En daar heb ik er nu ook eentje van aan.”
Misschien, veronderstelt hij, dat nav deze reportage een stukje op de site komt van de VRT “en dat het dan weer opgepakt wordt door bv een krant die erover gaat schrijven, en zo kun je alles opnieuw.. en opnieuw… en opnieuw…”
De stem sterft weg, de muziek zwelt aan.

Briljant. Vooral dat slot dat ik niet zag aankomen, terwijl het gezien de opbouw zó logisch was.
Die krant, dat is er geloof ik niet van gekomen.
Joris van de Kerkhof zal het met mij moeten doen.

Luister vooral even zélf