Een zakje chips in het weekend

“Mooie tuin” zegt Joris van de Kerkhof.
“Dank je,” zegt een vrouwenstem zacht.
En, vervolgt de verslaggever: “Mooi bankje.”
Zodat ze moet uitleggen dat ze dat heeft *gekregen*.
En die tuinset? Ook gekregen? Nee, maar die is oud.
En die televisie daar binnen? Zelf gekocht maar óók oud.

JvdK met nog steeds die ‘bad cop’-toon: “Vervelend? Al die vrijpostige vragen?”
Maar ze zijn het gewend.
In de schuldhulpverlening door ‘puur pech’ (eigen zaak kwijt geraakt en na drie maanden baan verloren door een nekhernia) en meer dan 95 Euro per week hebben ze niet maar mensen zeggen wel vaker: aan jou zien we het niet.

Aanleiding voor het gesprek is Stichting Leergeld die meer dan 40.000 kinderen voorziet van spullen die hun ouders niet (meer) kunnen betalen.
Hier krijgt de zoon van 11 voetbalschoenen en die van 14 een fiets.

De kinderen zijn weggestuurd voor het gesprek.
Want ze moeten niet alles horen over de problemen van hun ouders.
Ze moeten, vinden die ouders, zoveel mogelijk kind zijn.
Met – noemt vader als luxe – “een zakje chips in het weekend”.

“Neemt u het zichzelf kwalijk dat u uw kinderen zo in armoede opvoedt?”
Joris van de Kerkhof heeft de ‘bad cop’-toon laten vallen maar zijn vragen zijn er niet minder hard om.
Want ja, de moeder neemt het zichzelf kwalijk: “Je kan ze niet een leuke herinnering geven aan wat je met je ouders doet.”

Ze vertelt over het eerste jaar schuldhulpverlening en haar zoontje dat in groep vier in de klas de vraag kreeg voorgelegd wat hij in de vakantie had gedaan.
“Ze gingen het rijtje af.”
Die had toen een fantasieverhaal verteld over waar hij geweest was.
“En op een gegeven moment komt dat eruit en dat doet je dan toch wel pijn. Want wij zijn nergens geweest, wij zitten zes weken thuis.”

Een prachtig, indringend gesprek.
En nu maar hopen dat de kinderen geen Radio 1 Journaal luisteren en de ouders van hun vriendjes evenmin.