Huurders op straat

In 2012 zijn meer huurders uit hun huis gezet dan het jaar ervoor.
Meestal door een huurschuld.

Jeroen de Jager bezoekt 1 van de bijna 7000 gezinnen die dit lot trof.
Na een huurschuld van negen maanden stonden ze op straat en wonen nu in, volgens de verslaggever: “een riante woning” op een etage in de binnenstad van Maastricht.
“Duurder dan ik hád” klaagt ‘meneer Jansen’ (pseudoniem) zodat ik denk: maar waarom heeft hij de huur van die andere woning dan niet betaald?

Drie kamers, de kinderen van 7, 5 en 2 slapen op 1 kamer (= niet fijn) maar mét een groot tv-scherm (gekregen) en ze hebben “snel wat dingen moeten wegsluizen” en bezuinigen door shag te roken ipv sigaretten.
Aangezien ze per maand maar 80 Euro te besteden hebben.

“Hoe ging de uitzetting in zijn werk” vraagt Jeroen de Jager en: “álles moest weggegooid!” zegt meneer Jansen.
Trouwboekjes, inentingsboekjes van het consultatiebureau…
Huh?
Nou, ze hebben “gered wat we konden redden”.
Maar moesten ze die boekjes nou wég gooien?
De verslaggever vraagt het niet.

Wel noteert hij dat terwijl het gezin al 18.000 Euro schuld had daar door de uitzetting nog eens 12.000 bij kwam (is dat echt zo? Of zegt meneer Jansen dat?).

Over de toekomst, wil Lucella Carasso graag iets horen.
“U bent in de penarie gekomen, hoe kijkt u er tegenaan” vraagt Jeroen de Jager.
Ze hebben de schulden zelf veroorzaakt, geeft meneer Jansen eerlijk toe. Maar nét waren ze bezig met betalingsafspraken en een bewindvoerder en toen verloor hij zijn baan.

Maar (schuld verlegd naar elders): de hulpverlening loopt niet goed, ze worden van het kastje naar de muur gestuurd.
JdJ: “En zo is er geen redden meer aan en beland je van de regen in de drup.”

Zéér meelevende, zéér betrokken en daardoor zéér kritiekloze verslaggever.
Met wat mij betreft een effect tegengesteld aan wat hij beoogt.
Geen ‘ach gossie wat náár nou, arme mensen, gemangeld door het Systeem’ maar vraag na vraag als: hoe maakten ze die schulden? Wat moest per se gekocht en wanneer dan? De recessie speelt al jaren.
Is dat roken écht een must die ze desnoods het beleg van het brood van hun bloedjes van kinderen doet stoten?
Hoe zit het met die boekjes die niet mee mochten (lijkt me onzin) en kostte de uitzetting écht € 12.000? Zo ja, had dat wellicht kunnen worden voorkomen door zelf te vertrekken?
En klopt dat wel van de hulpverlening en kastje-muur?

Niet dat het me niet rot lijkt na uit je huis te zijn gezet op een etage in Maastricht te belanden.
Maar deze verslaggeving riep meer vragen op dan dat hij invoelend deed meeleven.