Het is kwart over zes en Joris van de Kerkhof kijkt in Marknesse naar een kerk met het Lam Gods aan de muur en wolken die uit de toren komen.
Op straat 1 verdwaald blikje waar hij zachtjes tegen trapt.
Een half uur later is hij binnen waar vijftig mensen zitten te ontbijten in een met kaarsen verlichte ruimte.
Ze maken zich op om de stad in te gaan. De huizen langs en met een blaaskapel in de regen kerstliederen zingen.
Om zo de andere dorpsbewoners op te roepen om negen uur naar de kerk te gaan.
De Filiaalhouder vraagt mensen waarom ze hieraan meedoen. “Gezellig” komt vaak terug.
Of ze ook gelovig zijn? Ja, dat ook.
Maar daar zijn ze zo vaag of misschien beter: impliciet over dat het denk ik alleen duidelijk is als je zelf óók gelooft.
Met als uitzondering de man die op “wat betekent het christendom voor u concreet” antwoordt “mensen helpen en niet alleen voor jezelf leven”.
Maar bij hem stelt de verslaggever dan ook vast: “U slaat met uw hand op uw hart.”
“Wat is er leuk aan?” tegen een man in de stoet.
Kerstgedachte. Samen zijn. Zingen.
JvdK: “En dat samen zijn en zingen, dat is voor u kerstmis?”
Waarop de man: “U moet weten, ik zou deze kerst alleen zijn..”
JvdK (ontzet): “De héle kerst alleen?! En hoe kómt dat dan?”
De man is een half jaar geleden bij zijn vrouw weggegaan.
Wat hij zomaar aan deze Filiaalhouder vertelt die blijft doorvragen waarbij ik als vrager zou vrezen over een grens te gaan maar hij voelt die dingen aan dus wordt het een mooi gesprek.
Het is half tien en dit was het eerste Filiaal van Joris van de Kerkhof sinds hij er ruim een jaar geleden mee stopte.
Hartverwarmend. Een en al kerstgedachte vanaf de wolken in de toren tot de reisleidster met de gele paraplu die het Licht ging zoeken.
Even mooi en persoonlijk als altijd.
Als de NOS opslag belooft, zou Joris van de Kerkhof dan als Filiaalhouder willen terugkomen?
Laten we daartoe allemaal een schietgebedje doen.
Geef een reactie