Stevige benen simuleren golfslag

Dat was schrikken – twee grote schepen die voor de kust op elkaar knallen, één dat direct zinkt, een paar mensen gered maar veel ook niet.
De ochtenduitzending gaat over hoe kán dat nou en wat weten we en wiens schuld was het en kan het heel misschien zijn dat ergens nog iemand in een luchtbel zit te overleven (nou…) en (Lara:) vind je die lijken ooit terug, zakken die niet naar de bodem (ja).

Logisch dat Joris van de Kerkhof als avond-Filiaalhouder naar een opleiding voor stuurmannen/vrouwen in Rotterdam wordt gestuurd.
Docent Van Harmelen, zelf negen jaar gevaren en 27 jaar als loods grote schepen Rotterdam binnengebracht, zet de verslaggever in een simulator.
Golfslag drie meter.
Eerst beleeft hij hoe hij op het ene schip het andere nadert: “Het is alsof de vloer beweegt. Ik ga vanzelf een beetje wiebelen.”

Hij probeert de docent te bewegen tot een oordeel over de botsing: wie had schuld.
Die probeert zich op de vlakte te houden maar legt wel uit dat ook op zee wie van rechts komt voorrang heeft.

Zit hij nu te fantaseren hoe het kan zijn gebeurd? Dat misschien iemand aan het koffie zetten was?
Zou kunnen, zegt Van Harmelen.
“Maar daar ben je heel voorzichtig mee.”

Altijd leuk, Joris van de Kerkhof, met benen die -zegt hij zelf- “wel stevig zijn maar niet zoals het op en neer gaat”.
Alleen een beetje jammer dat hét onderwerp van de dag sinds het begin van de middag niet meer het botsen van de schepen was maar het vertrek van Cor Verdaas.