Raketten, stenen op golfplaat en de was gedaan

Wanneer Joris van de Kerkhof geen Palestijnen aan het woord laat, houdt hij een soort dagboek voor ons bij.
Tenminste, zo ervaar ik het.

Hij vertelt wat hij hoort en ziet.
Over raketinslagen op afstand (en dan heeft hij het over een paar honderd meter wat mij onder de tafel zou jagen zo al niet de schuilkelder in).
Waarna het “redelijk rustig” was maar nu weer niet (harde klappen).

Laag gebouw, beschrijft hij. “Stenen slaan op golfplaten”. En o ja, Joris had net “de was gedaan en gehangen over het raampje heen”.

En nu, stelt hij vast, is ook de elektriciteit geraakt. Want “alle lichten gaan uit”.
Het bombardement treft de plek waar vandaan gisteren de Palestijnen nog raketten richting Israël afschoten.
Vanmiddag was, dit er tussendoor, nog even plezier.
Vanwege de bus in Tel Aviv die was getroffen (daarover eerder verslag in een nieuwsbulletin) “maar laten we dat maar even zitten”.

Het is Jeroen Wielaert die vandaag in Lijn 1 Joris van de Kerkhof ondervraagt hoe hij, onbevangen en abrupt losgerukt uit de Bossche klei, in dit conflict staat.
Hij vertelde over winkeltjes die open gingen, kinderen die zijn gekleurde armband (!) wilden hebben, vermoorde collaborateurs en de oma (die terugkomt in de reportage van later deze uitzending) die niet kan slapen.

Jeroen Wielaert wil (denk ik) horen dat hij zo is meegesleept door het leed dat hij ziet dat hij partij kiest. Maar de R1J-verslaggever zegt dat hij geen begrip heeft voor het schieten van beide kanten “omdat ik niet begrijp dat mensen dat doen”.

Dit gebaseerd op mijn aantekeningen van dat Lijn 1-gesprek.
Ik had het graag teruggeluisterd om te checken of mijn korte notities klopten.

Maar: File not found.