Als je moe bent moet je blazen

Dixieland.
New York New York.
Feestje van de VVD?
Nee. Het is ‘Triple B’, uit Brunssum. Vertelt Joris van de Kerkhof.
Naast het podium een beeld van een renner met de WK-trui aan.

Wat de blaasmuziek te maken heeft met het WK?
“Als je moe bent moet je blazen” licht iemand toe maar eigenlijk is de fanfare onderdeel van een breed festival met activiteiten voor jong en oud en van alles en nog wat. Sport, film, fototentoonstelling en “een stukje entertainment in de vorm van dance, coverbands…”.

Joris van de Kerkhof spreekt ook een paar fietsers.
Mooi is Limburg, vindt een Engelsman. En niet zo steil als Engeland.
“Wij noemen dat bergen in Nederland” legt de verslaggever uit aan een Vlaming.
Die moet lachen maar geeft toe: “Na 170 km voel je wel dat je iets gedaan hebt.”

Nederlanders fietsen het echte parcours, genieten van “de mensen die langs de kant staan” en denken bij de tribune waar straks de renners langs komen: daar fiets ik nu óók.

Joris van de Kerkhof verlaat de fietsers (herinneringen aan de leuke mensen bij de Tour de France kwamen even boven) en gaat naar een theater verderop.
Een man die fietst en een vrouw die pillen geeft (?) en aanmoedigt.
Kinderen van een jaar of zeven kijken ernaar.
Een kleintje duidt de voorstelling: over iemand “die eerst heel goed met fietsen is en dan daalt en toen weer helemaal omhoog en weer helemaal gedaald”.

“Als het leven zelf,” vertaalt Joris van de Kerkhof met enige vertedering. “Het gaat goed, het gaat slecht, het gaat goed, het gaat slecht…”
“Ja,” zegt het kind.
Applaus. Voor het theaterstuk en voor de leuke reportage.