De Koude Kalkoen

Vroege Vogels

To oehoe or not to oehoe

door 4 Reacties

In Vroege Vogels een verder leuke column van Alma Huisken die melding maakt van een ransuil in haar omgeving.
Ze hoort ‘m roepen, zegt ze: “oehoe – oehoe”.

Oehoe?
Toen ik laatst in mijn tuin een ransuil zag, zocht ik direct zijn geluid op.
Dat blijkt *geen* oehoe te zijn.
Het is een zacht en heel ánder geluid.
Luister maar (onderaan de pagina).

Ik vind dat dom.
In een programma als Vroege Vogels.
Die columniste kan zich vergissen en denken dat elke uil ‘oehoe’ zegt en verder een eind weg fantaseren.
Maar op die redactie moet toen ze haar stukje inleverde toch iemand hebben gedacht: jamaar… zo *klinkt* een ransuil helemaal niet.

Menno Bentveld en de winter

door Reageer

Het vriest maar de wind zal draaien en dan wordt het weer warmer.
Dat vertelt de nieuwslezer.

Menno Bentveld vindt het jammer zegt hij.
Dat de vorst verdwijnt.
“Krabben wil ik.
En de stoep vegen voor oude mensjes in de straat.”

Oude mensjes in de straat.
Ik zie ze voor me. Gebogen langzaam voortschuifelend.
Met een stok. Of een rollator. In een winterjas van minstens twintig jaar geleden.

Ik heb geen enkele reden om aan te nemen dat Menno Bentveld het slecht bedoelt.
Maar het klinkt zo buiten-sluitend:
je hebt gewone mensen en oude mensjes.
Terwijl die laatsten dezelfde zijn als de eerste – alleen enkele tientallen jaren later.

“Hallo Henny, hoor je ons ook?”

door 3 Reacties

Henny Radstaak zit voor de tuinvogeltelling in de tuin van Beleef de Winter.
Enthousiaste vogelkijkers aan zijn zijde, pen in de aanslag en tellen maar.
“Zitten jullie koffie te drinken?” stelt Lisa Wade een indringende vraag.
Stilte.
Menno Breedveld: “Hallo Henny, hoor je ons ook?
Nee, hij hoort ons niet.
“Hallo?”
Henny hoort ‘ons’ dan niet, wij horen Henny wel. We horen hem in de verte gesprekken houden alsof hij gewoon op de radio is wat hij niet écht is maar ook een beetje wel. Zodat ik me voel als een voyeur (maar dan met oren) want Henny weet niet dat er óver hem wordt gepraat en ook niet dat hij langzaam wordt overstemd door een stemmige viool.

Na negen uur: daar is opnieuw Henny Radstaak.
Nu officieel via de telefoon. Hij slaat zich er dapper doorheen al is het wel balen dat hij (leuk idee) een microfoon buiten had gehangen en ook het geluid daarvan bereikt ons nu niet.

Tien voor negen voor de laatste keer Henny Radstaak.
Nu *plenst* het ook nog eens in de tuin maar gelukkig is de telling hier al voorbij dus wordt -weer via de telefoon- opgesomd wat er is gezien.
Ik probeer mee te leven met een ‘kickmoment’ dat tegelijk een ‘frustratiemoment’ is.
Maar ik word alweer ernstig afgeleid door de techniek en het falen daarvan.
Arme Henny Radstaak.

Tranen

door 1 Reactie

Sinds Lisa Wade mee-presenteert mijd ik Vroege Vogels.
Omdat ik het niet kjoet maar irritant vind om door een 12-jarige te worden toegesproken alsof ik zelf een kleuter ben.

Rond half negen zet ik de radio toch aan.
Omdat ik het nieuws wil horen.
Aansluitend volgt de Vraagbaak.
Die vorige week in de soep schijnt te zijn gelopen omdat bandjes verkeerd startten.

Het was de schuld van de computer, zegt Menno Bentveld. Maar zij hadden de technicus de schuld gegeven. “En die moest toen húilen.”
O got. Infantilisering is besmettelijk.
Precies waar ik al bang voor was.

De trekkende boerenzwaluw

door Reageer

Vroege Vogels verrast door een heel uur boeiend te vullen met ‘hoorspel’.
Wanneer het wordt aangekondigd slaat me de schrik om het hart gedachtig het vórige hoorspel met Lisa Wade in een sterrol als telkens ‘Klootzakken! Klootzakken! Klootzakken!’ roepend geëxalteerd pubermeisje.

Dit hoorspel is eigenlijk meer een reportage en gaat over de reis van de boerenzwaluw. Kwetter, doet die. Mooi ding dat het is. En nog nuttig ook, wordt ons verzekerd. Vanwege al die insecten die hij eet. Maar ook: bedreigd.

Nestelen in onze (verdwijnende) boerenschuren en trekkend helemaal naar Afrika. Onderweg doodgaan van de honger of gevangen worden door een valk of door een mens. Laag bij de grond hap-hap insecten opslurpend dicht boven de poep, hoog in de lucht getroffen worden door hagel. Dan, terug in Nederland, zoekend naar een nestplek en een partner. Mannetjes eerst. En wie het beste plekje én de langste staart heeft krijgt het beste vrouwtje.

Simpel naverteld, geen echt opzienbarende feiten.
Des te knapper om er een reportage van een uur over te kunnen maken met veel vogelgeluid, verteld vanuit de zwaluw (niet als ‘ik’ maar als ‘hij’, een geobserveerd individu) met zgn terloopse info over de gebieden waardoor en waarover wordt getrokken.

Mooie Radio.