De Koude Kalkoen

Radio 1 Journaal

Het is zoals het is

door Reageer

Het waait hard, de wolken zijn grijs en Joris van de Kerkhof zoekt met Nico Verhoeven, ploegleider van de Rabobankploeg, een beschut plekje om uit te huilen.
Gisteren afscheid genomen, vertelt Verhoeven met een grafstem. Van Robert en van Bauke en van Mark.
“En dan probeer je die knop om te zetten. Dat het is zoals het is.”

Dat afscheid, hoe gaat dat bij wielrenners, wil Joris van de Kerkhof weten. Worden er dingen gezegd of gaat het in stilte.
“Bij de één is het anders dan bij de ander,” vertelt Verhoeven.
Net als bij gewone mensen.

Trainen op vallen, op val-breken, is dat een idee, oppert de verslaggever op een toon van ‘zal wel niet’. Zal inderdaad niet. Want dat kun je niet thuis op een matje doen, dat moet in een wedstrijdsituatie (Verhoeven:) “en ik denk dat geen enkele renner er behoefte aan heeft met 70 km per uur op het asfalt te smakken. En dan zal ook geen enkele judoka de behoefte hebben dat voor te doen – op een fiets en met die snelheid.”

Worden de renners die afscheid hebben genomen psychologisch begeleid?
Nee. “Ik zie ook niet dat dat bij een renner zou moeten,” zegt de ploegleider.
En: “Wielrennen is een mannensport” (tjee – en dan te bedenken dat onze enige *succesvolle* wielrenners vrouwen zijn).
Maar: “En die (de mannen dus, jd) gaan niet naar een psycholoog of psychiater?” lacht onze verslaggever met een vriendelijk lachje.
Okee. Vroeger was dat zo. Nu kán het wel, een psycholoog. Weet Verhoeven. En als het moet kunnen ze “iemand contacteren”.

In zijn tijd (20 jaar geleden) als wielrenner, was dat anders.
“Vroeger stapten renners af en over tien jaar stappen nog renners af.”
Maw (denk ik dat hij bedoelt): niet miepen.

Nog wat verzuchtingen over het weer en de lange rit naar het volgende hotel naar de finish en wie weet wordt het “een mooie dag”.

Dat was weer een fijn gesprek.

Tee hoetee o hoetee tee

door 1 Reactie

“Adem diep in en weer uit en volg met mij het licht…”
Marc-Robin Visscher tuft met de Sportzomerbus naar Valthe (Dr) waar vier dagen de International Shamanic Teachings plaatsvinden. Wijze mannen, medicijnmannen, genezeressen.
MRV: “Ik hoop herboren terug te komen.”

Hij maakt kennis door een hand te geven terwijl de standaardbegroeting hier een *hug* is.
Maar: “Zover ben ik nog niet.”
Indiaan Dancing Thunder leidt een gezang *tee hoetee o hoetee tee*, trommelt op een rituele trommel en heeft een onderbroek met beertjes. Dat laatste is óók bloedserieus.
“Zeg, meneer Thunder, hoe word je eigenlijk sjamaan?”
Zo word je geboren. Je hebt het of je hebt het niet.
“Wat leert u?” Over de relatie met de aarde en de hemel.

Voor 350 Euro (in eigen tent) en 450 Euro (binnen) *maak je contact met jezelf, met het innerlijk* legt José van Eldik uit. En jezelf in relatie met de natuur, in partnerschap maar -begrijp ik- vooral “bij je eigen essentie komen”.

Er zijn ook jongeren (met korting). Zo’n jongere (Paul) heeft vandaag geleerd over planten.
Dat een plant in een supermarkt een andere uitstraling heeft dan een plant in de tuin.
“Die zijn zielig?” helpt Marc-Robin Visscher. En noemt als voorbeeld een tomaat.
Klopt. Want ze zijn glimmend en verpakt en gemaakt om te verkopen en dat is zielig.

Medicijnman Elliott Rivera koopt voor healing wel degelijk kruiden in de supermarkt.
En voelt dan “of het goede energiekruiden zijn”.

Paul proeft een tomaat. “Een depressieve tomaat.”
MRV vraagt José van Eldik of zij zich kan voorstellen dat de luisteraars het “zweverig” vinden.
Dat kan ze.
Maar zondag is open dag en dan mogen we (à € 20) rondkijken.
Terwijl we voor 290 Euro opnieuw geboren kunnen worden.

Volgens mij is Marc-Robin Visscher na 5 uur rondkijken nog steeds niet ‘zo ver’.
Of misschien mocht hij van de NOS niet zoveel uitgeven van jouw belastingcenten.
Van de mijne had het nl best gemogen.

Engeltje mocht niet op de tong piesen

door Reageer

Keukengeluiden.
“Dat wordt een eitje?” informeert Joris van de Kerkhof.
Nee. Iets anders, zegt Dirk van Schalen, de kok van Vacansoleil (ik versta hem niet wat vast aan mij ligt).
Hij staat met een eigen keuken op het terrein van het hotel.
Omdat de renners een speciaal soort krachtvoer behoeven.

Om negen uur eten ze spaghetti (ze vertrekken om half tien).
525 gram = 100 gram koolhydraten.
Ze moeten voor een wedstrijd 200 gram koolhydraten binnenkrijgen. Die komen uit brood, cornflakes en rozijnen.
Die de renners zelf in de pasta gooien.

JvdK: “Denkt u dat ze het lekker vinden?”
De kok denkt van wel.
Hij doet dit nu voor de tweede keer, moest vorig jaar “wel wennen”.
“Muesli en cruesli en honing en zemelen – wat ze maar te pakken kunnen krijgen, dat gooien ze erop.”
Zijn ‘ding’ is het nooit geweest.

Hij vertelt (smakelijk) over een heerlijk toetje dat hij vorig jaar had gemaakt waarna een Belgische renner had gezegd dat het was “of een engeltje op m’n tong aan het piesen is”.
Maar de ploegleiding zei dat hij alleen maar yoghurt en kwark mocht serveren.
“Dat was even slikken.”

Ogen gaan zenuwachtig op en neer

door Reageer

Wie is toch Wiggins en hoe kom je daar achter.
Je kunt alles over hem lezen. Je kunt met mensen om hem heen praten.
Je kunt ook een dag lang hem in de ogen kijken.
Of althans: dat proberen.

Joris van de Kerkhof kiest (ik zou bijna zeggen uiteraard) voor dat laatste.
Hij stelt zich op bij de bus van Sky: “en dan slungelt Bradley Wiggins zich naar buiten”.
Bij zijn teamgenoten staat de naam op het frame, bij hem staat Wiggo.
Hij zet handtekeningen. En nog meer handtekeningen.
Interview in het Frans.

“Dan wúrmt-ie zich naar voren” en staat als eerste bij de start.
De verslaggever probeert hem aan te kijken: “Maar die zonnebril zit ervoor.”
Toch: “Het *lijkt* of z’n ogen een beetje zenuwachtig op en neer gaan.”
En: “Hij ziet er onwennig uit.”
Knikje naar de zijkant waar Britten luid naar hem staan te roepen.
Die mensen trots natuurlijk.
Maar, vertellen ze: Cavendish is populairder want Wiggins is introvert (en daar houden we niet van).

Bij de finish staat Joris van de Kerkhof er wéér.
En ziet Wiggins direct doorfietsen naar de wagen van Sky.
“Daar staat een hek voor, daar kan ik niet bij, maar ik zie hem een beetje bozig reageren”.
De ploegleider kalmeert hem en Wiggins rijdt terug om de gele trui in ontvangst te nemen, een grote die slobbert.

“Hij staat er nog steeds wat onwennig” (alweer!) valt de verslaggever op. “Hij moet een beertje omhoog houden.”
Dan “journalisten langs” en teksten als “tomorrow is gonna be a tough day” en “it’s a long way to Paris”.
De zonnebril gaat af (groen-grijze ogen), hij lacht.
JvdK: “Hij ziet er veel meer ontspannen uit.”
Terwijl hij een paar dagen geleden nog vloekte toen journalisten suggestieve vragen stelden over dat het toch wel raar was dat hij opeens zo snel fietst.

Kennen we Bradley Wiggins na deze vier minuten.
Een beetje.
Zelf ben ik vooral onder de indruk van Joris van de Kerkhof (letterlijk) als ziener: hoe hij dwars door een *zonnebril* ogen “zenuwachtig op en neer” zag gaan.

We wandelen de berg op en we wandelen naar beneden

door Reageer

Auto-gebrom.
Joris van de Kerkhof rijdt de Grand Colombier op.
Met andere automobilisten die een plekje willen vinden waar ze de Tour voorbij kunnen zien komen.
Maar ze zijn te laat.

Tussen alle campers kiest hij er een met vier mannen, twee Nederlanders, twee Belgen.
“Ik zie er niet uit,” zegt een man verontschuldigend. Dan: “O. Het is geen televisie, hè?” Dat niet, maar het zijn de scherpe ogen en oren van de radioverslaggever zodat de man wordt geschilderd als “bloes open, gouden ketting, pilsje in de hand” en: “drie kratjes bier!”
Ach, lacht de man. “Je moet zien te overleven, in die week.”

JvdK: “Wat aardig dat u uw bloes even dicht doet voor u een rondleiding gaat geven.”
Want de aardige man toont hem de camper met de bedjes en de douche en de wc (al maken ze meer gebruik van ‘buiten’) en er is ook muziek.
Elton John. The Eagles. Dana Winner. Die wordt *hard* aangezet en “zal ik het uitzetten” vraagt de man maar “nee, is prachtig” beweert de verslaggever.

Alles is schoon. Want: “juist gepoetst”.
En mocht Joris van de Kerkhof ooit in Stamproy komen: “Daar is maar 1 café en daar zitten we altijd.”

Even verderop een Nederlands echtpaar. Man: “Wat wilt u drinken?”
JvdK: “Ik heb water, is goed, is goed.”
Man: “Ik heb een heerlijk wijntje staan…”
En verder (beschrijft weer de verslaggever): tafeltje, stoeltjes, wijn (dus) en… roddelbladen.
O ja, bij de mannen lagen boeken over wielrennen.

Ook hier wordt de camper geïnspecteerd ( “mag ik effe binnenkijken”).
Klein, stelt de verslaggever vast: “Je komt hier dichtbij elkaar.” “Smal bed.”
JvdK: “Waar hebben jullie het over? Of zijn jullie voornamelijk aan het lezen?”
De vrouw: “We wandelen de berg op en we wandelen naar beneden en we praten met mensen en zo gaat de dag voorbij.”
Hun muziek: the Beatles. And I love her.

Ik zie de mensen voor me. Het echtpaar en de mannen.
Twee portretjes in vier minuten.
Waarna Joris van de Kerkhof de berg weer afrijdt.
Auto-gebrom.

Mooie radio.