“Daar staat-ie!”
Joris van de Kerkhof wijst een man aan.
Lang, grijs haar, beetje kalend.
Hij vraagt de man zich om te draaien naar het gemeentehuis en iets te vertellen over “drie gouden letters”.
Het zijn “de L van Laren, de B van Blaricum en de E van Eemnes”.
We horen de wind en het “gezoem”, beschrijft de verslaggever poëtisch, van de snelweg.
Om de aanleg ervan tegen te gaan en te voorkomen dat de gemeente die nu 8800 inwoners telt zou worden uitgebreid tot 20.000 is veertig jaar geleden de partij Dorpsbelang opgericht.
“Met enig succes” zegt de man.
Van wie we dankzij de aankondiging weten dat hij Eddy van IJken heet.
Als een soort Back to the Future neemt Joris van de Kerkhof zijn gast in de auto (“let u maar niet op de troep”) mee naar de andere twee gemeentes waar hij heeft gewerkt: als raadslid en als wethouder.
Onderweg kijken ze waar borden voor Dorpsbelang in de tuin staan.
Niet alléén bij familie.
Gepruttel over een winkelcentrum.
Te groot in de ogen van Van IJken. Hij had het liever kleiner gezien.
Maar, weet hij, “in de politiek krijg je niet altijd je zin”.
Verwarring omdat de politicus een haven ziet en Joris van de Kerkhof een paard.
Maar de haven was vróeger.
Ze staan voor een klein gebouw waar Van IJken ooit met een gemeenteraad vergaderde.
Vertel! Wat schiet hem te binnen.
Iets uit de rondvraag: of de burgemeester ervoor kon zorgen dat er voortaan rookwaar stond.
En verdomd. De volgende vergadering stonden er bekertjes met sigaren en sigaretten.
De man lacht.
Er is inderdaad wel het een en ander veranderd.
Een mooi portretje van een mooie man.
Geen idee waar hij politiek voor staat maar dat hoef ik ook niet te weten.
Ik woon niet in Eemnes en wie daar wél woont is voor die informatie niet aangewezen op het Radio 1 Journaal.