De Koude Kalkoen

Radio 1 Journaal

Eén minnaar is vermoeiend genoeg

door Reageer

Joris van de Kerkhof scheurt door Sint-Niklaas en hád kunnen doorrijden naar Zeebrugge maar hij stopt in Sint-Martens-Latem.
Daar woont Oscar van den Boogaard, wiens ‘Meer dan een minnaar’ vanavond de AKO-literatuurprijs kán winnen. Een boek over liefde en overspel en fantaseren en geheimen. De plot vertellen vindt de auteur geen probleem want: “Het gaat om alle fijne dingetjes die ik beschrijf.”

Twee passages worden voorgelezen. De eerste alinea door de Filiaalhouder, een fragment van blz. 17 door de schrijver zelf. Waarna we het dorp ingaan dat in het boek een grote rol speelt. Het kerkhof waar 1 van de hoofdpersonen ligt. Met een strikje om. Dat zijn geheime geliefde hem heeft omgedaan toen hij lag opgebaard.
JvdK: “Ah… wat lief van d’r.”
Hoe heet het boek eigenlijk – ‘Meer dan een minnaar’ of ‘Meer dan één minnaar’? Het is ‘een’. OvdB: “Eén is al vermoeiend genoeg, bij twee moet je je in bochten wringen om het in goeie banen te leiden.” JvdK: “Dat weet je?” “Ik weet heel veel.”

Een enthousiast causeur toont Oscar van den Boogaard zich niet. Zeker niet in het begin. Misschien dat Joris van de Kerkhof daarom aanvankelijk moeite heeft ‘je’ tegen hem te zeggen en steeds terugvalt op ‘u’.

Mijmerend bij de meanderende Leie gaat het beter. Vroeger was de schrijver “heel erg zelfverzekerd en boos op de wereld” vertelt hij. “Ik heb er récht op” dacht hij toen zijn eerste boek 3x werd genomineerd (maar niet ‘geprezen’). Nu is hij “heel blij vandaag” hoe het ook zal lopen.
JvdK: “De overwinningstoespraak, zit die hier al ergens in?”
OvdB (lachend): “Wat ben jij geméén!” en nee, die zit er *niet* in.
Waarna we eindigen met geheimen die ouders hebben en die kinderen overerven en de kleine Oscar die er “een talent” voor had de slaapkamer binnen te lopen wanneer zijn ouders de liefde bedreven.

Vanavond tijdens Nieuwsuur wordt de winnaar bekend gemaakt.
In het Juryrapport staan veel lovende woorden over ‘Meer dan een minnaar’.
Maar die staan er over de andere genomineerden ook.

Webcam op Radio 1 Journaal

door Reageer

“We hebben de camera aan de praat” twittert Bert van Slooten.
En jawel: waar het Radio 1 Journaal voorheen slechts via de oren te bewonderen viel kunnen we nu ook naar de presentator kijken.

Met een beroerde opstelling van de webcam weliswaar. Zodat Bert van Slooten meest wegvalt achter de stang van de microfoon. Dit Is De Dag werkt véél beter met de camera. Wisselende instellingen ook.
Om een eerste poging niet meteen in de bek te kijken toch een paar plaatjes gemaakt. Met Louis Dekker en Freddy van Thijn (die de kranten meelas).
Na 18.00 uur was het beeld ook weer verdwenen.

Of morgenochtend Bert van Slooten opnieuw naar de luisteraars zal zwaaien? Of Marcel Oosten en Lara Rense dat voortaan óók zullen doen? Geen idee.
Wel weet ik vrij zeker dat Lucella Carasso hier niets voor voelt.

“Het schijnt dat ik hele domme vragen stel, luisteraars”

door 2 Reacties

Marc-Robin Visscher heeft niets met sport.
Toch wordt hij er als Filiaalhouder regelmatig op uit gestuurd om te praten over voetbal en vandaag over schaatsen.
Omdat het Thialf stadion zou zijn verouderd.

“Je weet,” opent hij tegen Lara Rense en Marcel Oosten, ”als het over sport gaat, kun je altijd bij mij aankloppen.” Alleen: “Op de ijzers ben ik niet zo sterk.”
Zodat Lara Rense hem een paar keer plagend “heb je de schaatsen al ondergebonden” vraagt waarop de Filiaalhouder met “ik prakkeseer er niet over” en “zeg, ben jij helemaal mal” kan terugkomen.

Hóe weinig hij weet van schaatsen etaleert Marc-Robin Visscher door schaatstrainer Jan van Veen te laten vertellen wat die tegen hem zei toen de microfoon uit stond. “Of het de 1e keer was dat je een verhaal maakt over schaatsen. Omdat in de voorbespreking vragen voorbij kwamen die in een normaal gesprek niet gesteld worden.”
MRV: “Het schijnt dat ik hele domme vragen stel, luisteraars, ik kan er ook niets aan doen. Wat is de domste vraag die ik totnutoe aan u heb gesteld?”
De Filiaalhouder wist niet waar Erfurt ligt en dat je er (goed) kunt schaatsen.

Ik vraag me af hoe lang dit ‘ik weet niets van sport maar lul gezellig mee’ leuk blijft. Ik kan er nog een tijdje mee voort. Waarbij vermoedelijk mee speelt dat ik met de meeste sporten zelf óók niet zoveel heb.
Wel met schaatsen. En de naam van je gast, de bekende schaatser Rhian Ket, fout uitspreken als Ryan (‘rai-an’) – dat is gewoon slordig.
Net als de man (27) “een belofte” noemen en daar aan toevoegen: “En dat moet dan nog maar blijken.”

Niet met alle onderwerpen evenveel affiniteit hebben is begijpelijk.
Maar het is een kwestie van fatsoen (dat je moet dóen) om je behoorlijk voor te bereiden op de gesprekken met je gasten.

Searchlight, NV

door 2 Reacties

“Verlopen” noemt Ron Linker Searchlight, NV en hij heeft wel een beetje gelijk.
Searchlight is de geboorteplaats van senator Harry Reid. Hij komt er regelmatig langs. Even ontbijten. Je treft er fans van onze Harry en ooit-fans en nooit-fans.
Zal Reid na 25 jaar zijn zetel in de senaat weten te behouden.
Het is dubieus en het kan dagen, misschien weken (als het procederen wordt) duren voor we het weten.

Ron Linker maakt een mooie reportage.
Gesprekje hier, gesprekje daar. Gesprekje met de eigenaar van het kleine casino. Gesprekje in het mini-museum van Searchlight met een vitrine gewijd aan Harry Reid. De vierbaansweg door Searchlight, die hebben ze toch maar mooi aan Reid te danken.
Maar het pluche – moet iemand daar na 25 jaar toch niet van wég om plaats te maken voor een ander.

Een punt van kritiek.
Direct na het introduceren van Searchlight als ‘verlopen’ heeft Ron Linker het over een vrouw die ‘een rommelmarktje in de tuin’ heeft. Waarbij vast mensen een beeld krijgen van woonwagenbewoners, arme mensen die een kleedje met koopwaar uitspreiden – treurig.

In feite gaat het hier (durf ik zónder erbij te zijn geweest, gebaseerd op eigen ervaring) om een yard sale. Spullen te koop in je tuintje, door arme mensen, door middle class mensen en ook door upper middle class mensen.
Die link had de correspondent dus niet zo mogen leggen.

Allerzielen is voor iedereen

door Reageer

Het is Allerzielen.
Mensen brengen bloemen naar graven. En wie ze niet eerder elders heeft gekocht kan terecht bij een bloemenstalletje voor de begraafplaats.
“Bent u bij een geliefde langs geweest” vraagt Karin Alberts.
Bij de moeder van een vriendin, vertelt de vrouw. Ze heeft een plantje gebracht. Haar man: Allerzielen is voor iedereen, iedere overledene moet worden herdacht op deze dag.
Andere vrouw: dag om bewust te denken aan je vader en moeder. Al gaat ze ook wel eens tussendoor.
“Met stoffer en blik”- om het graf schoon te maken.

Mooie beelden maar we verlaten de katholieke sfeer en duiken in de nieuwe rituelen.
Brievenbussen met engelenvleugels waarin je brieven kunt doen voor de doden.
Wat daarmee gebeurt? Thomas Quartier, docent rituele studies: ze worden verbrand, zodat ze als rook opstijgen naar de hemel. “Symbolisch.”
Troostbomen, ballonnen – hoe moet dat nou met religie.
“Religiositeit in omgaan met het leven na de dood” vindt Quartier, “is meer dan wat binnen de kerkmuren gebeurt.”

Terwijl ik dat op me in laat werken en me afvraag of de reportage inderdaad wat teleurstellend was of dat dit komt door mijn te hoog gespannen verwachtingen, begint direct aansluitend het Krantenoverzicht. Met als eerste bericht: wie eerder met pensioen gaat, gaat eerder dood.
Eh… o…