Real Madrid heeft de Copa del Rey gewonnen.
Na de wedstrijd rijden de spelers op een bus door Madrid.
Juichen en dansen en showen met de beker.
Speler Sergio Ramos houdt de beker boven zijn hoofd: kijk ‘ns!!
En laat ‘m vervolgens uit z’n handen vallen.
Waarna de bus er overheen rijdt.
En de stewards niets anders rest dan de brokstukken bij elkaar te rapen.
Dit is nu al het leukste bericht van de dag.
Zie daar nog maar eens overheen te komen.
In het mediaoverzicht een curieus stukje tekst.
Tim Overdiek: “Aan de foto voorop NRC Handelsblad van mensen buiten bij de herdenking van de schietpartij in het winkelcentrum in Alphen aan den Rijn valt op dat zoveel mensen roze aan hebben.
Te weinig om eruit af te leiden dat daartoe is opgeroepen. En ook op de tv-beelden kreeg je die indruk niet.
Maar dan blijft het op deze foto weer opvallen.
Veel waarschijnlijk een gevolg van het mooie weer.”
En wát wilde de redacteur die dit optikte hier nou eigenlijk mee zeggen?
“Rechts de maan die niet meer helemaal rond is maar wel wolkeloos en die daar trots staat. Links tussen de bomen die gekapt zijn en een paar die nog overeind staan een beetje, een héél klein beetje lichte mistvorming. En achter dat heuveltje – daar moeten ze zijn…?”
‘Ze’ zijn de schapen die de Loonse en Drunense duinen begrazen. Ze zijn “enthousiast aan het huppelen” terwijl de nijlganzen overvliegen. Het enige dat ze niet doen is geluid geven. Dat is jammer want wat je niet hóórt dat is er op de radio niet. Tenzij de verslaggever het plastisch beschrijft zoals Joris van de Kerkhof in dit derde natuurFiliaal van de week natuurlijk wel is toevertrouwd.
De schapen grazen gras en jonge loten om zo het terrein meer open te maken zodat het zand weer kan stuiven. En zodat de heide groeit en bloeit.
De Filiaalhouder heeft zich, zegt hij, door een slager laten vertellen: “Schapen zijn de domste beesten die er zijn.” Nee hoor, zegt hun herder. “Hallo, hond” zegt weer Joris. “De schapen zijn dáár.”
Acht weken trekken deze schapen met z’n driehonderd door het gebied.
Veertien weken zou beter zijn, zegt de boswachter van Natuurmonumenten. Maar niet in het broedseizoen. Vanwege de nachtzwaluw.
De hele drieëneenhalf uur komt er geen enkel geluid uit de schapen. “De schapen met de zwarte koppen waar de zon op schijnt en ze zien er echt een beetje, ja, heel bijzonder uit.” De schapen… “ze ruisen voor ons uit”. “De schapen, geloof me, ze zijn er en nu de helft die hun zwarte eigenwijze snoetjes deze kant op draaien.”
“De schapen zijn wel héél rustig vandaag” vindt Marcel Oosten.
Lara Rense: “Mis je het geblaat?”
MO: “Beetje wel. Het geblaat komt van Joris vandaag.”
Wat een niet zo aardige manier is om de beeldende taal van de huispoëet van het Radio 1 Journaal te beschrijven.
(foto’s van het weblog van Joris van de Kerkhof)
Dirksland heeft het voeren van eenden verboden.
Omdat eenden die gevoerd worden lastig zijn.
Onzin, zegt bioloog Kees Moeliker. Je moet de sloot niet “in broodpap veranderen” maar het kan geen kwaad “met een kind aan de hand een boterhammetje in blokjes aan de eenden te voeren”.
Dat het wél kwaad kan is volgens de bioloog “een hardnekkig broodje-Aap-verhaal”. En eenden “hébben nu eenmaal verkrachting als voortplantingsstrategie”.
Hij bedoelt dat het lijkt op verkrachting, veronderstelt Lara Rense.
Nee. Het is verkrachting. Dat is “voor wie aan de kant staat een naar gezicht”. En o ja, “er komt wel eens een vrouwtje niet meer boven water”.
Maar zo dóen eenden het nu eenmaal. Ook als er niet wordt gevoerd.
Wat ze in Dirksland ook zeggen: zo komen er teveel eenden. En dat maakt de verkrachtingen nóg erger.
Welnee, oordeelt Moeliker. Eenden kunnen vliegen. Als het te druk wordt verspreiden ze zich.
Dus, vat Lara Rense, “er is niet zoveel aan de hand”?
Precies. En dit is gebaseerd op “onwetenschappelijke onzin”.
Zodat wij allen nu de boterhammetjes in blokjes snijden en de gretige snaveltjes van een extra snack gaan voorzien.
Wat je ook van de ochtendploeg van het Radio 1 Journaal kunt denken: Lara Rense en Marcel Oosten zijn goed op elkaar ingespeeld. Ze gunnen elkaar ruimte, voelen elkaar aan, hebben hoorbaar samen *lol*.
De *zin* en het plezier spat er vanaf.
Mbt de avondploeg: die zoekt nog steeds naar vorm.
Doen ze de gesprekken om en om? Of samen?
De aanpak van deze week lijkt: uitgangspunt is dat 1 presentator het hele gesprek doet tenzij de ander per se iets te berde wil brengen. Waarbij Tim Overdiek vaker een ‘per se’-gevoel heeft dan Lucella Carasso.
En mogelijk amuseren ze zich kostelijk samen maar dat stralen ze niet uit.
Mooiste momenten van de avonduitzending blijven voor mij de gesprekken van Lucella-alleen waarbij haar collega zich niet voelt geroepen in te breken. Zodat zij haar sfeer kan bouwen, haar gesprekspartner en de luisteraars kan charmeren.
En en passant die gesprekspartner ook nog wat leuke en interessante uitspraken kan ontlokken.
De meerwaarde van duopresentatie in de avond ontgaat mij.