De Koude Kalkoen

Tros Nieuwsshow/MAX Nieuwsweekend

Een haas is geen konijn

door 2 Reacties

“Een goed stukje wild, ik ben er ook dol op” vertrouwt Mieke van der Weij ons toe waarna we het hebben over het wild in de supermarkt dat vrijwel nooit wild *is*.
Kok Julius Jaspers bevestigt wat deze week in de Volkskrant stond: het meeste ‘wild’ wordt gefokt en ook nog eens onder erbarmelijke omstandigheden waarbij het ergst mishandelde stukje vlees het konijn is.
In krappe draadstalen kooien zitten ze.
En worden helemaal gek.

Maar, zegt Peter de Bie, er staan van die leuke plaatjes op de verpakking.
“Dan zie je ze zo lekker naar je kijken en denk je, ach ja, het was ook je tijd.”

Eenden hebben het ook niet leuk en dan is er nog de Engelse patrijs (de onze is beschermd) die daar wordt gefokt en dan losgelaten zodat jagers ze kunnen neerknallen.
Opdat ze ze ‘wild’ kunnen noemen.
PdB: “Wat een nep, zeg.”
MvdW: “De wereld is altijd weer slechter dan je denkt.”

Dan een stukje spraakverwarring waarbij Peter de Bie eerst zegt dat elk konijn wild is (nee, je kunt sommige konijnen ook achter je huis hóuden) en dan denkt-ie dat een Vlaamse Reus een haas is (nee: konijn) want die had bij de buren de zolder vernield.
“Een haas is iets anders dan een konijn” weet Mieke van der Weij en “o is een haas iets anders dan een konijn” reageert Peter de Bie die zo deze ochtend ook nog iets heeft geleerd.

Conclusie van Jaspers: koop wild alleen bij de poelier ténzij bij de Plusmarkt want die heeft een deal met Staatsbosbeheer die wel wild móet schieten op de Veluwe om “de wildstand op peil te houden”.
Goed zeg, van die Plusmarkt.
Wel jammer dat ze er nog steeds plofkip verkopen.

Botox is besmettelijk

door 1 Reactie

“Laten we massaal naakt, in daglicht, voor een vergrootspiegel gaan staan en gewoon eens even stevig janken over alle putten, kwabarmen, hangknieën, rimpels en plooien. Laten we de fysieke veroudering verwerken als ware het een rouwproces na de dood van een dierbare. En dan moedig voorwaarts!”

Mieke van der Weij leest voor uit ‘Het botoxdilemma’ van Nathalie Huigsloot.
Een boek over schoonheid en onzekerheid en vrouwen en mannen.
Volgt een gesprek dat vooral mooi is omdat iedereen eerlijk is.
Eerst Mieke en Nathalie samen, dan valt Peter de Bie in.
Hij ziet 5 rimpels in het voorhoofd van de schrijfster.
Heeft ze nou écht serieus voor de spiegel gestaan en daarnaar gekeken?!

“Doet iedere vrouw!” weet Mieke van der Weij. “Ik heb een vergrootspiegel.”
PdB: “Waarom doen wij mannen dat dan niet?”
Mannen, legt de gast uit, kijken anders in de spiegel.
“Mannen zien een enorme pens maar denken ik heb nog wel een goeie kop, die compenseren” (ad hominem! Die durft).
Terwijl vrouwen inzoomen op wat er aan ze mis is.

Het komt (o.a.) omdat we worden opgevoed met prinsessenverhalen.
Zodat Nathalie Huigsloot wanneer ze haar dochtertje(5) voorleest erbij zegt dat de koningin zich met dómme dingen bezig hield nl wie de mooiste van het land was.
Peter verbaast zich maar Mieke onthult dat ze als kind al grote voeten had en dan konden de stiefzusters van Assepoester niet in het muiltje en voelde zij zich net alsof ze zo’n lelijke stiefzuster was.

Nu Peter: “Als je serieus denkt dat oudere vrouwen mooier worden, is er echt iets mis met je? Ik heb het over mezelf.”
Nee.
Maar de mannen die zeggen “karakter kun je niet neuken” (NH) worden breed uitgemeten: “Omdat het precies de achilleshiel van de vrouw raakt.”

Je moet er vroeg bij zijn (botox) anders ziet het er onnatuurlijk uit en steeds meer vrouwen doen het, NH: “het is besmettelijk”.
Nu haak ik ietsje af (want: tis toch te laat voor mij) maar, legt de schrijfster een link: “In de generatie van mijn moeder is het de ooglidcorrectie” en verdomd, dát herken ik van vriendinnen die mij dan ook proberen mee te slepen.

Wat te doen?
Als het schoonheidsmonster in je hoofd zegt ‘laat aan je sleutelen’ moet je je afvragen of je dierbaren dan meer van je houden.
Het antwoord zal nee zijn en dan: niet doen.
Maar wat nu als het antwoord ‘ja’ is?
Beter niet aan denken misschien.

“Je kúnt het, kleine jongen!”

door Reageer

Govert Schilling te gast, altijd leuk, altijd gezellig.
Maar even *niet* wanneer Mieke van der Weij het onderwerp Philae introduceert door te benadrukken wat er is mis gegaan (ligt op z’n kant, op de verkeerde plek, z’n accu is leeg) en dan lachend: “Máár volgens wetenschappers is de missie een groot succes.”
Schilling ontploft (“je zegt met een lachje…”).
Het is wél een groot succes, alleen zijn er wat dingen “anders uitgepakt dan je had verwacht”.

Mieke van der Weij: “Ik heb niet gezegd dat de missie mislukt was.”
Nee, maar, heeft de wetenschapsjournalist gemerkt: “Veel mensen hebben dat idee.”
Volgt een uitleg van de komeet en het landen en naarmate het gesprek vordert wordt Philae steeds meer een knuffelding.
GS: “Het idee was zodra-ie grond onder z’n pootjes voelt: hup, ik ben er…”

“En die batterijen, is dat geen eh.. probleempje dan?”
Mieke van der Weij vraagt het zéér voorzichtig.
Zeker. Want Schilling zat erbij toen vannacht om zes minuten over half twee het laatste signaal is opgevangen.
“Hij kon nog maar een heel zacht piep…. piep… piepje…”
Ach gossie, denk je direct.

GS: “Het was een emotioneel afscheid.
Er hebben vluchtleiders daar staan huilen om gedag te zeggen tegen hun lander.”
Op twitter verschenen teksten: “Hou vol, Philae, je kúnt het, kleine jongen!” en tenslotte “Rust zacht, kleine metalen vriend”.

Een gepersonifieerde robot.
Wat sommige mensen raar vinden, weet Schilling.
“Maar dat vind ik nou weer niet raar!” roept Mieke uit.
“O. Mooi,” reageert haar gast bij wie ze na haar introductie zo te horen nog het een en ander moet goed maken.

Komt het nog goed met Philae?
Héél misschien. Want met zonlicht kan hij opladen maar hij ligt aan de rand van een klif. Hij zóu zes uur per dag zonlicht moeten hebben maar krijgt dat nu maar anderhalf uur.
Toch is er hoop dat hij over dagen of misschien weken genoeg energie heeft “om te zeggen ah! Ik kan mezelf weer aanzetten.”
GS: “En dan weer piep… piep… piep-piep-piep-piep – en dan is-ie er weer.”
We mogen dus niet zeggen dat hij dood is.
Winterslaap. Coma.
Zoiets.

Wat een mooi slot zou zijn geweest maar helaas vraagt Peter de Bie nog hoe Philae uiteindelijk zal eindigen.
Slecht.
In de ruimte geblazen of verbrand door de zon.
Arme kleine, metalen vriend.

Eigen tijd

door Reageer

Het boek ‘Women and clothes’ schijn je te moeten lezen, begrijp ik uit een gesprek in de TROS Nieuwsshow.
O.a. omdat veel vrouwen steeds hetzelfde kledingstuk kopen.
En wanneer je ouder wordt moet je gaan voor ‘stijl’.
Smeren en make-up waar vróeger een leuke lach al voldoende was.
Mieke van der Weij begrijpt precies wat de aanbeveelster van het boek, Sandra Heerma van Voss, bedoelt.

Mede-gast Kees ‘t Hart wil haar een vraag stellen.
“Het gaat wel van je eigen tijd af!” waarschuwt Mieke.
Toch wil hij iets vragen.
Over zijn vrouw die wel honderd paar schoenen heeft.
Of dat normaal is.

Waarna er een plaatje wordt gedraaid.
Daar valt namelijk niet aan te ontkomen, ook niet wanneer een gast wat langer praat.

Niet meer bang in een fake-wereld

door 2 Reacties

We hoeven niet bang te zijn voor Alzheimer, spreekt sociaalgeriater dr. Anneke van der Plaats ons in de Tros Nieuwsshow bezwerend toe.
Niet dat we het krijgen en niet dat iemand in onze omgeving het krijgt.
Als we maar weten dat er een ´volgorde´ in zit en: “Die kun je leren.”

De rest van het gesprek gaat over mensen die al behoorlijk ver heen zijn en die je kunt benaderen door te denken aan de Teletubbies: in die filmpjes is beweging en geluid bij waar de aandacht naartoe moet en de rest staat stil.
Zolang ze maar dynamische prikkels krijgen, gaat het (relatief) goed.
Anders “beginnen ze te mummelen en te plukken en gaan ze rondlopen”.

De mantelzorger kan bij dokter Van der Plaats een cursus volgen en in 5 sessies snapt die het.
Niet corrigeren bijvoorbeeld. Altijd ‘meepraten’.
En in je huis een kamer inrichten zoals in de jeugd van de dementerende dus met pluche gordijnen en een leunstoel met oren eraan en een oude radio en een groot ledscherm waarop de zon opgaat.
“Een soort fake-wereld” vat Mieke van der Weij samen.
“Juist niet,” zegt Van der Plaats, “als het ochtend is, is het ochtend.”

Maar, denkt mede-presentator Jan Mom, als partner is het toch psychisch lastig.
Want daar zit bijvoorbeeld Mieke in die andere kamer…
En is precies zoals vroeger! Belooft de dokter.
Met “het oude gedrag”.
Jan Mom is niet overtuigd: “Die partners hebben het toch ontzettend moeilijk?”
Van der Plaats: “Als ze ‘dementie wijs’ worden, als ze weten hoe het in mekaar zit en ze iets leuks verzinnen dat ze vroeger leuk vonden…”

Mieke van der Weij maakt de associatie met ‘kinds’ zoals we Alzheimer vroeger noemden.
Van der Plaats verwijst naar haar website waarop een hoop informatie zou staan (én een verwijzing naar de winkel waar je boeken en cursussen kunt bestellen).

En ik ben nog steeds bang.