Terwijl ik naar huis rijd met mijn kip Dotje die 5 dagen in het dierenhospitaal is behandeld wegens keelontsteking, hoor ik Martin Gaus als promotor van de dierenziektekostenverzekering. Het druipt er vanaf dat hem hiervoor iets is toegeschoven, maar daar heb ik het nu niet over.
Wat me stoort is Mieke van der Weij. Ze wist niet dat het bestónd, roept ze keer op keer uit (die verzekering). En aangezien zij, zoals ze eerder vertelde, de maat der dingen is voor wat de luisteraar snapt (ze wist nl niet wat een ‘hub’ was bij vliegmaatschappijen), zullen wij het ook wel niet weten. Hoewel (Mieke:) “Ik heb geen dieren.”
Beláchelijk vindt de presentatrice het. Mensen die zoveel geld uitgeven aan zieke dieren: “Je geeft een cavia toch geen chemokuur?!” Ook Martin Gaus ziet weinig in het dokteren met cavia’s. Die zijn, zegt hij, toch al bijna dood als ze zich even onwel voelen. Bovendien: daar *is* geen verzekering voor. Die heb je alleen voor katten en honden.
Hij laat wat getallen vallen. De aangereden hond, de door z’n heup gezakte Duitse herder. Duizend, tweeduizend. Mieke van der Weij weet niet wat ze hoort. Voor een dier?! Die kun je toch laten doodmaken?
Tja, zucht Gaus. Je hébt mensen die alleen uit eigenbelang zo’n dier blijven behandelen terwijl het dier als het dat zou kunnen alláng de stekker eruit had getrokken.
Klopt. En je hebt ook mensen die een dier net zo lang doktershulp geven als dat voor het dier tot een fijn leven leidt en langer niet.
Met kip Dotje gaat het trouwens goed. Dank u.
En het was die 50 Euro meer dan waard.
