De kalkoen is even weg.
Ze is neergestreken bij Mittry Lake in de buurt van Yuma, AZ.
Haar plan is om via Nevada naar Utah te gaan, dan via Salt Lake City terug naar Nederland waar ze op 26 mei hoopt te landen.
Als ze zin heeft gaat ze de week daarna weer Nederlandse radio luisteren en er ook hier over schrijven.
Op haar huis past zoals gewoonlijk die potige Amsterdammer.
Ik meld het maar even zodat gelegenheids-inbrekers geen foute ideeën krijgen.
Lekkere uitzending van het Radio 1 Journaal vanochtend.
Met als absoluut hoogtepunt het moment in het mediaoverzicht van even voor acht uur waarop Lara Rense en Marcel Oosten het republikeinse ‘koningslied’ ten gehore brengen.
“Doe jij maar de drums” instrueert Lara Rense waarop Marcel Oosten (ooit drummer in een boys band) een ritmisch “mm mm tsch … mm mm tsch…” inzet.
En Lara opmerkelijk toonvast ons voorgaat in: “Ik Willem niet, ik Willem niet! Een monarchie is kierewiet! En vraag je me waarom? Het is een beetje dom.”
Tegen Marcel: “Zoiets?”
Waarna het stel – dat onmiskenbaar wél chemie heeft als presentatieduo – losbarst in een onbedaarlijk gelach.
Dat laatste staat helaas niet op dit door verslaggever Joeri Stubenitsky snel in elkaar gedraaide bandje.
Luister zelf en oefen vast voor 30 april.
“Nou, ik wilde nog goedemiddag zeggen.”
Bram Moszkowicz *pruilt* na de uitspraak van het Hof van Discipline waarbij hij definitief uit het ambt van advocaat is gezet.
Hij vond het Hof niet aardig, vertelt hij ook aan Mattijs van de Wiel.
“De manier waarop uitspraak werd gedaan” zat hem niet lekker.
“Ze durfden me niet aan te kijken.”
MvdW: “Is dat nog belangrijk op het moment dat u uw beroep kwijt bent?”
Moszkowicz wil alleen kwijt dat hij nu “gelaten” is maar op 15 mei geeft hij een persconferentie en dan, belooft hij, gaat hij lós.
Intussen heeft de ex-advocaat een vrouwelijke parketwachter om z’n nek gehad en is een mannelijke fan Bossche bollen komen brengen.
Mattijs van de Wiel gaat niet mee in de feel good en vraagt
– hebt u uw cliënten terugbetaald (nee)
– jaarrekeningen ingeleverd (hof heeft ze gehad)
– studiepunten (een paar)
MvdW: “Had u niet méér moeten doen?”
BM: “Relatief korte periode.”
MvdW: “Waar hebt u spijt van.”
Geen spijt, wel “buitengewoon triest” dat hij zijn vak niet meer mag uitoefenen: “Want dat gaat door mijn aderen.”
Uiteraard is twitter leuk maar de presentator kan er ook wat van: “Bram Moszkowicz zingt een toontje lager” en de verslaggever: “Hij mag zijn toga alleen nog aantrekken op verkleedfeestjes maar niet meer in de rechtbank.”
Dan dringt door dat het Koningslied tóch op 30 april door het ganse volk met d’r allen moet worden gezongen en wordt de ex-advocaat binnen enkele minuten oud nieuws.
Ben benieuwd wie er op 15 mei nog op Brams persconferentie komt.
Bisschop Tiny Muskens is dood.
Dorald Megens laat in het nieuws tussen de middag bisschop Liesen een mooi verhaal vertellen over een doorgegeven ring waarna de oud-voorlichter van de bisschoppen Jan-Willem Wits in DIDD meent de man bij de beentjes te moeten afbreken door hem neer te zetten als een mediageile ijdeltuit.
Ok – misschien was het ietsje minder hard maar zo kwam het op mij over.
Brood
Joris van de Kerkhof gaat opinies peilen in Muskens’ oude stad Breda.
Jongeren in een ontmoetingscentrum: “je mocht brood stelen”.
Biljartende man (al iets beter): “uitspraken waardoor iedereen werd geraakt” (en weer het brood).
Twee wat oudere dames op een terrasje. Ze zagen de bisschop wel eens voorbij lopen. “Aimabele man.”
Ze hebben het niet op de nieuwe. Want die is “een ouwerwetse!”
Terwijl Muskens “modern” was.
“Daar houden wij van.”
Diaken
Waarna de verslaggever landt in de bisschoppelijke tuin en met diaken Wim Tobé (brood? WT: “Ik hoor vandaag niet anders”) écht in gesprek gaat.
Over ándere uitspraken van Muskens.
Condoomgebruik. Celibaat.
JvdK: “Ik herinner me, dat ik hem een keer daarnaar vroeg en toen liep-ie zuchtend weg en zei ‘daar wil ik het niet meer over hebben’.”
Tegen Tobé: “Werkt dat zo in de katholieke kerk, dat als je iets zegt dat de leiding niet welgevallig is, dat je dan zuchtend wegloopt?”
Tobé geeft toe dat het zo “kan werken” en zegt dat Muskens altijd medestanders zocht maar: “Ik weet dat hij op een aantal punten is teruggekomen, dat hij zich kon voegen naar de mening van anderen. Dat is knap van hem.”
Ivm de ‘haalbaarheid’.
Katholiek
JvdK: “Ik moet er een beetje om lachen. Dat is heel katholiek, hè?”
Dat is het.
Tobé: “Je probeert er wel eens wat uit te springen en wat andere zaken binnen te halen.
Dat lukt niet altijd en soms ten dele en dat is dan de winst.”
JvdK: “Een mooie mens.”
Tobé: “Zeer zeker. Een mooie mens.”
Mensenmens
Een mooie conclusie na een korte (2 minuten?) weergave van het gesprek met de diaken.
Eerst dacht ik: had die voxpopmensen maar weggelaten en alle 4 minuten aan Tobé besteed.
Maar bij herbeluisteren: nee, dat werkt juist goed zo.
De ‘gewone mens’ met vage kwoots en een bepaald -positief- beeld van Muskens en dan beter kennismaken met de bisschop die zoals Tobé ook zei, “een echt mensenmens” was.
Mannenstem: “Het doel is hulp bij zelfdoding uit het Wetboek van Strafrecht, dus het moet normaal kunnen. En we willen dat de middelen vrij beschikbaar zijn voor iedereen boven de achttien.”
Joris van de Kerkhof (die stem herken ik): “Een laatste-wil-pil.”
Zijn gesprekspartner is Jos van Wijk van de coöperatie Laatste Wil.
Hij legt uit dat de middelen om er zelf een eind aan te maken er al zijn, maar dat ze worden “afgeschermd” door de overheid.
Dat moet anders om “gruwelijke zelfdodingen” (ophangen, voor de trein springen, polsen doorsnijden, in brand steken) te voorkomen.
Het gaat over de wet, de middelen, de farmaceutische industrie en dat je in Zwitserland vijf- tot achtduizend Euro moet betalen voor (JvW:) “een dagje kliniek en een bekertje barbituraten”.
Dat moet anders kunnen.
JvdK: “Een Nederlandse manier – wat goedkoper doodgaan.”
Van Wijk vat ‘m en lacht: “How to die in Holland, The Dutch Way.”
En: “Misschien is dat wel de uitdaging, hoe maken we het bereikbaar voor de smalle beurs.”
Een rustig gesprek. Twee stemmen. Zelfs geen enkel achtergrondgeluid.
Serieus maar niet zo zwaar dat er ook niet een beetje kan worden gelachen.
Een *prettig* gesprek waarnaar je graag luistert.
Hoe anders is dat de dag ervoor in DeGids.fm.
Waar Deborah Blekkenhorst eerst Van Wijk zijn verhaal laat doen maar hem dan confronteert met Boudewijn Chabot (van een andere organisatie: Waardig Levenseinde).
Chabot gaat er met gestrekt been in, roept dat het allemaal overbodige nonsens is want je kúnt nu al makkelijk doodgaan en dat staat in *zijn* boek. Dus: léés dat boek en 12.000 mensen gingen u al voor.
Tuurlijk legt de man niet even uit hóe je het dan kunt regelen, want daartoe moet je immers zijn boek lezen.
Van Wijk trapt terug over tips van Chabot als versterven en met een plastic zak over je kop aan je eind moeten komen en al snel wordt het een nare ruzie met alleen maar naar elkaar wijzen en katten.
Een gesprek dat je achterlaat met een naar gevoel en een vieze smaak.