De Koude Kalkoen

Jeanne

Aan droog berekend ontbreekt hart voor de zaak

door 4 Reacties

Ze zijn goed op elkaar ingespeeld, Jeroen Wielaert van Lijn 1 en MAX-baas Jan Slagter.
Allebei boos om de bezuinigingen op de publieke omroep.
Dus laat ze maar bellen, de luisteraars.

Terzake! Wil Jeroen Wielaert roepen wanneer de eerste beller klaagt over de muziek op Radio 1 waardoor hij de zender minder vaak beluistert.
Slagter springt ertussen: de beller heeft wel degelijk een punt.

“Het is een keuze geweest en het is niet *mijn* keuze” zegt hij.
En: “Ik kan me voorstellen dat als je naar de radio zit te luisteren, naar gesproken woord, en er wordt muziek gedraaid en dat is dan ook nog eens niet jouw keuze – dat je dan afhaakt.”

Jan Slagter wil het luister- en kijkgeld terug en wil geld weghalen bij de kabelaars en onthult dat de staat nu “2,1 miljard droog berekend” voor de omroepen binnen krijgt van de belastingbetalers.
Waarvan maar een fractie doorgaat naar de omroepen.
Dat zegt Jeroen Wielaert niet direct iets, dat ‘droog berekend’ maar hij weet wel: “Wat aan droog berekenen ontbreekt is hart voor de zaak.”

Verdriet om de VPRO die van de dag vertrekt, verdriet om de lange interviews die we alleen bij volstrekt nieuwsluwe perioden nog horen op de radio en een pleidooi voor diversiteit.
Want MAX, EO, BNN, VPRO allemaal hebben ze een andere visie en juist door die alle te beluisteren en er iets van te vinden, bepaal je je eigen standpunt.
Zegt Slagter.

Terwijl een luisteraar: “Ik ben niet links maar ik wil wel de geluiden van de andere kant horen want pas dan kan ik ze ook bestrijden.”

Opmerkelijk veel aardige, slimme bellers vandaag.
Van wie ik nog wil vermelden de man die de zorg uitsprak dat de luisteraar van nu door de oppervlakkige radio zelf ook oppervlakkig wordt/blijft.

Dit itt hijzelf, opgegroeid met Het Gebouw.

Verzoekplaatjes in het Radio 1 Journaal

door 2 Reacties

Draaien jullie ook verzoekplaatjes?
Twitter ik aan de makers van het Radio 1 Journaal.
Ja hoor, kom maar op met je lijstje!
Reageert er 1 terug.

Waarna ik duik in de stapel met eigen plaatjes die me blij maken van Eloise via MacArthur Park en Let’s spend the night together en Simply the best tot (bijna nu) Somebody that I used to know.
Om me direct te realiseren dat Eloise wel heel erg jaren zestig is (en wat lang) en MacArthur Park écht voor de liefhebster (en ook al héél erg lang) en Tina Turner is natuurlijk altijd goed maar misschien halen anderen wel nét een teiltje wanneer Goteye voor de tigste maal uit de radio schalt.

Wat is goede muziek?
Dat is als beauty in the eye of the beholder.
Ik ben opgegroeid in de jaren zestig/zeventig.
Dus Beatles en Stones en 96 Tears en Summer in the City en zelfs Red Rubber Ball en Tie a Yellow Ribbon.
‘Opa-muziek’ lees ik kritisch op het NOS-Weblog.

Tears for Fears en Feargal Sharkey vind ik ook wel fijn maar ‘gatver! Jaren tachtig!’ reageren weer anderen.

De muziek van nu dan? Maar wélke?
De muzieksamensteller(s) whoever that may be op dit moment vindt Keane wel lekker (ik ook trouwens) en verder Anouk en Caro Emerald die ik weer gaatwel vind.

Daft Punk blijkt opeens aan te slaan bij veel luisteraars van nu.
Hopen dat je die avond/nacht ‘lucky’ zal getten.
Ik ben er na een paar weken erin rammen aan gewend, kan ermee leven maar kan ook zónder.

Vanavond hoor ik Lucella Carasso ‘La Bamba’ afkondigen met “heeft de mensen in de file misschien een beetje opgevrolijkt – of geërgerd. Want dat kan natuurlijk ook.”

Daar slaat ze de spijker op de kop.
Er zijn zó veel luisteraars en zó veel meningen, je vindt nooit muziek die iedereen gaat bekoren.

Zullen we er dan maar gewoon mee stoppen, met de plaatjes?
Al is het maar bij wijze van experiment.

De meerwaarde van het eten van levende dieren

door Reageer

Het was mij ontgaan.
Wat vermoedelijk vooral iets zegt over waar ik mijn meeste nieuws vandaan haal (Radio 1 en de Volkskrant).
Maar in Japan eten ze levende kikkers (terwijl je ze oppeuzelt spartelen de pootjes nog) en daar zijn ze in Amerika boos over.

Ik verwacht in Goedemorgen Nederland een telefoontje naar Marianne Thieme maar ze bellen Johannes van Dam.
Over wat de meerwaarde is van het eten van levende dieren.

“Behalve in enkele gevallen,” legt Johannes van Dam uit, “is er geen toegevoegde waarde.”
Zo’n enkel geval zijn de oesters.
Die moet je levend eten.
Want dood bederven ze snel.

“Maar,” zegt de deskundige, “bij dieren die je langer kunt bewaren zou ik niet zeggen dat er culinair en medisch gezien een toegevoegde waarde is.”

Is er dan helemaal geen reden om de kikkers levend te eten?
“Alleen traditie,” veronderstelt Van Dam.
“Maar niet heel rationeel.”

Levend kikkers eten gaat het in Nederland dus niet worden.
Levend oesters eten wél.
Niet omdat die geen pijn voelen als jullie ze naar binnen slobberen maar omdat ze snel bederven als ze dood zijn.

Koeien en kippen boffen toch maar dat ze het lang volhouden in stukjes in de vriezer.

Een minuut erna was er traangas

door Reageer

“Ik slaap ook wel eens” lacht Bram Vermeulen wanneer hem wordt gevraagd of er vannacht in Istanbul nog is geknokt met de politie.
Om half twee ging de correspondent naar bed, toen had hij geen traangas gezien maar het Taksimplein was “afgeladen vol”.

Joris van de Kerkhof in Ankara slaapt óók wel eens, hoop ik voor hem.
Maar gisteravond drongen de rellen zich al om zeven uur op tot aan het smalle straatje van zijn hotel.
We horen een mensenmassa en geknal.
JvdK: “Demonstranten die er in paniek doorheen lopen. En er wordt op ze geschoten.”

De verslaggever en buitenlandredacteur Gulsah Ercetin haasten zich de stad in en horen van een demonstrant wat er net is gebeurd: “We zaten in een café vreedzaam te kletsen en op een gegeven moment zei de politie: jullie moeten weg. Een minuut erna was er traangas.”

Geluid van een ambulance.
Joris van de Kerkhof weet het niet zeker, zegt hij, maar hij vermoedt dat de gewonde door een waterkanon omver is geblazen en met zijn hoofd tegen een rand is gekomen.

Volgt een spannend verslag met steeds wisselend perspectief.
Even rustig vertellen en dan een harde knal waarna we weer midden in de actie zitten.
Traangas gaat niet meer de lucht in, demonstranten worden recht op de rug geschoten.

Even schuilen “met aardige mensen die een middeltje aanbieden tegen traangas”.
Het is Vicks.
Onder je neus smeren.
Of in je mondkapje.
‘Dankuwel’ dankt de verslaggever beleefd en hij heeft het nog niet uitgesproken of: harde knal!

Demonstranten scanderen “Taksim!” omdat het verzet daar is begonnen.
Joris van de Kerkhof stelt vast dat een waterkanon “best ver zo’n zijstraat in schiet” tot hij “de veilige beschutting van het hotel” weer opzoekt en we het geluid van de strijd horen afzwakken en dan wegsterven.
JvdK: “Het is opgeruimd, schoon en stil.
In stille afwachting ook van de premier die vandaag zal terugkomen en zijn volk zal toespreken.”

Dat was dus weer erg Mooie Radio.

Luister de straatjes in

door Reageer

Sfeer, sfeer zoekt Joris van de Kerkhof en met op de achtergrond rummikub spelende (en zwijgende) mannen neemt hij met andere de demonstraties door.
De politie moet de demonstranten een pak slaag geven, zegt de één.
Hárd.
Nee, het is goed voor de democratie dat mensen de straat op gaan, vindt een ander.

Iemand geeft de verslaggever een mondkapje mee.
Voor later. Voor ‘je weet maar nooit’.

In de tweede reportage is Joris van de Kerkhof verkast naar een bar-bistro waar een zakenman hem “welkom in Turkije!” noodt en uitroept dat zijn land “heaven!” is.
Vanaf het terras heeft hij zicht op de demonstranten die “het hele arsenaal aan liedjes” zingen: “regering treed af!” en “dictator treed af!” en nog zo wat.
We horen ze tussen zijn beschrijving door.

De politie staat er maar zo’n beetje, een maisverkoper (die iets roept als pidida pidida) loopt tussen demonstranten en politie heen en weer en urenlang gebeurt er niets.
Dan opeens heeft de politie er genoeg van en schiet en schiet (traangas) en “die kant, die kant!” hoor ik nog net Gulsah Ercetin roepen en: “Jezus, Joris!”

Enorme traangaswolken, beschrijft Joris van de Kerkhof maar dan rust: “We zijn een hoekje omgegaan” tot ze uit een grote wolk een meisje zien rennen dat ze toeroept: “We do not know who to trust.”

De verslaggever loopt terug naar de brede laan en ziet dat die in één beweging is schoongeveegd.
De duizenden mensen zijn weg.
Hij *kijkt* zijstraatjes in en ziet veel kleine brandjes.
Dan *luistert* hij (mooi gevonden!) zijstraatjes in en hoort verderop nog traangas schieten.

Afronding van de dag, korte blik op komende dag.

Prachtige reportage.
Luister zelf en let vooral op hoe het achtergrondgeluid buitengewoon effectief wordt ingezet.