De Koude Kalkoen

Jeanne

Geen vuurwerk maar sensueel zuchten

door 2 Reacties

Soms luister ik even naar de VRT om te kijken wat onze zuiderburen het grootste nieuws bij óns vinden.
Goeie kans namelijk dat ze dan ónze Joris van de Kerkhof opdracht geven er iets ‘voor België’ van te maken.

Vandaag is vuurwerk ons grootste nieuws.
Dat we dat toch eens moeten beperken.

“U krijgt dat verschrikkelijke geluid niet te horen” begint Joris van de Kerkhof zijn reportage waarmee we meteen weten aan welke (goede) kant *hij* staat in de discussie.

Een chirurg (“dit is oorlogsmateriaal in mijn ogen”) beschrijft afgerukte handen, Aboutaleb wil – aha! dát is natuurlijk de link – “de Belgische situatie”.

Robbie (15).
We horen eerst een opname van begin januari “onder de pijnstillers”. Komt moeilijk uit z’n woorden.
Hij beschrijft knal, bloed, gillend rondrennen: hand ernstig gewond.
Toch, hoort de verslaggever hem nú zeggen, wil hij dit oudjaar wéér vuurwerk gaan afsteken.
Wat als het aan zijn moeder ligt niet gaat gebeuren.
Die zou vuurwerk liefst helemaal verbieden.

Het nieuwe plan in Nederland, legt Joris van de Kerkhof de Belgische luisteraars uit, is van 11 tot 1 “precies een uur vóór en een uur ná het ontkurken van het nieuwe jaar”.
Wat een mooie woordvondst, denk ik, dat ‘ontkurken’.
JvdK: “En dat kan, zie ik op een Belgische site, heel zachtjes.”

Nóóit aan de kurk draaien, legt een Vlaamse stem me uit.
Maar: aan de fles.
“Aha” zegt een andere man alsof hem groot nieuws gewaar wordt.
Het gaat over champagne.
Záchtjes draaien aan de fles en dan… gesis…
De Vlaming: “Ik noem dat … een sensuele zucht.”

JvdK: “Dat is dan de volgende Belgische situatie die in Nederland ingevoerd kan worden.
Nog veel te leren hier.”

Wat een mooi spelen met teksten en woorden en geluid.
Dat overgaan van het vuurwerk (dat we dus gelukkig niet hoorden) via praten erover naar de Vlaamse opening van de fles – ik zag het niet aankomen.
En ook wanneer ik het een tweede keer beluister laat ik me er weer aangenaam door verrassen.

      vuurwerk vrt

Gewoon dóen, die blues

door Reageer

Nederweert is een rijke gemeente.

Joris van de Kerkhof is erheen geweest, kondigt Frederique de Jong aan en dan: een mondharmonica.
Staat de verslaggever op een straathoek bij een niet onverdienstelijk spelende straatmuzikant? Nee.
Het is Henk Evers, de burgemeester van Nederweert, die het jasje met de koninklijke onderscheiding heeft uitgetrokken, wat ritme heeft getapt met zijn voet en is losgebarsten in ‘de blues’.

JvdK: “Kunt u óók opleven van de cijfers?”
Dat óók. Omdat het goed gaat met zijn gemeente na tientallen jaren sober beleid.
Wat denkt hij, zullen de inwoners ook tevreden zijn?
Waarschijnlijk niet.

Nu dus écht de straat op.
Voor ijssalon Florence, op een bankje: “Hoe voelt dat nou in een gemeente te wonen waar het financieel goed gaat?”
Prima! Zegt een man.
– Voelt u dat ook echt?
Nee, dat niet.

Een vrouw denkt het wel te merken.
“Ze zijn bezig met herinrichten.”
En de straat is net gedaan.
Met nieuwe bankjes.

Terug naar de burgemeester die nog steeds mondharmonica zit te spelen.

Joris van de Kerkhof begint weer over het geld.
Daarvoor is hij immers door de baas naar Nederweert gestuurd.
Zo krijgt hij uit de burgemeester “een antropologische verklaring” waarom het er goed gaat.
Ze wonen op zandgrond en dan moet je hard werken om in je onderhoud te voorzien.
“De Nederweertenaar heeft een motto, en dat motto luidt: gewoon dóen.”
JvdK: “En houdt van de blues.”

De burgemeester is nu helemaal niet meer te houden, zet nog wat aanvullende muziek op via de mobiele telefoon en daar gaat hij weer, met zijn mondharmonica.

Geweldige reportage.

Meneer Joris van de radio is er ook

door Reageer

Eerlijk? Ik vind bij alle verkiezingen niks zo volstrekt oninteressant als blatende jongeren met nergens op gefundeerde meningen die omdat de media denken dat dat móet toch hun minutes of fame krijgen.
Kan het mij wat schelen wat de kids denken, vinden, roepen.
(het kan mij trouwens ook niks schelen wat oudere voxpoppers vinden)

Ik heb buiten Joris van de Kerkhof gerekend.
Die is bij een debat in Helmond. Geleid door meneer Kees.
Whoa! Doet de zaal: “Zo te horen hebben we er zin in.”
“We hebben hier ook mensen van politieke partijen!”
Iets gedempter “yeah”
“En meneer Joris van de NOS radio – is er ook. Wordt opgenomen!”
Ik dénk enthousiast gejuich te horen maar ik kan me vergissen.

JvdK: “En dan gaan ze los, 100 leerlingen, 8 politici, 4 stellingen.”
De vragen, vindt hij, zijn vaak interessanter dan de antwoorden.
Over stageplaatsen. Over hangjeugd waar ze zélf last van hebben.
Met als gevolg persoonlijke antwoorden van de politici.
Een politicus vertelt dat hij homo is.
En dat hij niet meer met zijn vriend hand in hand durft te lopen.

Komt de overlast door Marokkanen?
Wie zijn er Marokkaans hier? Drie, vier?
Voelen jullie je hier thuis?

JvdK, als een voice over, vertelt dat jongeren tussen 18 en 24 niet willen gaan stemmen.
Maar hier, op het ROC in Helmond, is het anders.
De gespreksleider wil handen omhoog: wie gaat er stemmen.
“O, das jammer. Best veel mensen niet.”
Een aantal ervan mág nog niet.

Maar of ze nou gaan stemmen, concludeert de verslaggever, “er is in elk geval voldoende interesse in maatschappelijke onderwerpen”.
“Bedankt!” roept de gespreksleider naar de zaal. “En stemmen, hè? Stemmen!”

Een leuke, flitsende (ja!) reportage.
Maar wat een beroerd geluid telkens wanneer er iets uit de zaal kwam.
Alsof de microfoon door een koffiebekertje tegen een deur moest opnemen.

Via twitter: dit verklaart het.
Joris van de Kerkhof moest onder érg beroerde omstandigheden het geluid opnemen.

De Promenade als splijtzwam

door Reageer

Amper verkiezingsposters.
Wel een paar van Ons Belang maar, legt de lijsttrekker uit, het gaat er ook niet om snel even heftig campagne te voeren. Campagne voeren door je vier jaar te bewijzen.

Joris van de Kerkhof is op Schiermonnikoog.
Waar de vier (locale – landelijke doen er niet mee) partijen iets vinden van het nieuwe bezoekerscentrum, De Promenade.
Vijf ton stelt de gemeente ter beschikking.
Alleen is er “nog een kleine kink in de kabel” zegt een gemeenteraadslid van Schiermonnikoogs Belang, in de vorm van een zeven ton garantstelling. “En daar moeten we nog een robbertje over vechten.”
JvdK: “Met wie?”
Met de twee oppositiepartijen.

De vrouw in het groepje zit namens 1 van die partijen in de raad en is tegen.
Omdat ze geen lastenverzwaring wil.
Een man zou twijfelen, veronderstelt Joris van de Kerkhof, maar dat is niet zo. Hij is vóór want volgens hem is er “geen of nauwelijks risico voor de burger”.
Omdat er participanten zijn, die “ervoor gáán”.

Op verzoek van de verslaggever draaien de politici zich om naar “een beetje aftands wit bezoekerscentrum”(JvdK).
Wat moet daar over een paar jaar staan?
“Een levendig gebouw met alles onder 1 dak” voorspelt een van de mannen.
“Eén groot succesverhaal. Met leuke dames om u te ontvangen.”

De hamvraag: “Speelt het onder de bevolking?”
“Zéér” zegt de vrouw.
De Promenade is zelfs “een splijtzwam”.

Waarna het clubje onder vrolijk gelach het eens blijkt te zijn over dat Schiermonnikoog een bijzonder eiland is (mét een altijd hoge opkomst bij verkiezingen).

Volgens mij komen ze er wel uit.

Drie gouden letters en gezoem

door Reageer

“Daar staat-ie!”
Joris van de Kerkhof wijst een man aan.
Lang, grijs haar, beetje kalend.
Hij vraagt de man zich om te draaien naar het gemeentehuis en iets te vertellen over “drie gouden letters”.
Het zijn “de L van Laren, de B van Blaricum en de E van Eemnes”.

We horen de wind en het “gezoem”, beschrijft de verslaggever poëtisch, van de snelweg.
Om de aanleg ervan tegen te gaan en te voorkomen dat de gemeente die nu 8800 inwoners telt zou worden uitgebreid tot 20.000 is veertig jaar geleden de partij Dorpsbelang opgericht.
“Met enig succes” zegt de man.
Van wie we dankzij de aankondiging weten dat hij Eddy van IJken heet.

Als een soort Back to the Future neemt Joris van de Kerkhof zijn gast in de auto (“let u maar niet op de troep”) mee naar de andere twee gemeentes waar hij heeft gewerkt: als raadslid en als wethouder.
Onderweg kijken ze waar borden voor Dorpsbelang in de tuin staan.
Niet alléén bij familie.

Gepruttel over een winkelcentrum.
Te groot in de ogen van Van IJken. Hij had het liever kleiner gezien.
Maar, weet hij, “in de politiek krijg je niet altijd je zin”.

Verwarring omdat de politicus een haven ziet en Joris van de Kerkhof een paard.
Maar de haven was vróeger.

Ze staan voor een klein gebouw waar Van IJken ooit met een gemeenteraad vergaderde.
Vertel! Wat schiet hem te binnen.
Iets uit de rondvraag: of de burgemeester ervoor kon zorgen dat er voortaan rookwaar stond.
En verdomd. De volgende vergadering stonden er bekertjes met sigaren en sigaretten.
De man lacht.
Er is inderdaad wel het een en ander veranderd.

Een mooi portretje van een mooie man.
Geen idee waar hij politiek voor staat maar dat hoef ik ook niet te weten.
Ik woon niet in Eemnes en wie daar wél woont is voor die informatie niet aangewezen op het Radio 1 Journaal.