Jos Palm

Franz Léhar was fout in de oorlog.
Dat is toch even slikken na een ochtend die begint met overvliegende kraanvogels en mollen die je kunt wegtrillen (in Vroege Vogels).

Johan Bosveld schreef ‘Componist van Hitler. Franz Lehár, operette en ontkenning in Wenen’ en maakt zich in OVT erg boos over de “opportunist” van wie ik graag ‘Die Lustige Witwe’ mag draaien en als ik wil huilen ‘Das Land des Lächeln’.

Hitler en Léhar? Hitler hield toch van Wagner, veronderstelt Jos Palm.
“Je houdt nooit van één componist” legt Bosveld uit waarna Palm operette betitelt als “gehuppel”.
Wat ik vind getuigen van arrogante dommigheid: te lui om je in het onderwerp te verdiepen en dan maar iets denigrerends roepen omdat je aanneemt dat je publiek óók wel op het genre zal neerkijken.

Collega Laura Stek maakt het even later nog bonter door Richard Strauss (Rosenkavalier) met Johann Strauss sr (Radetzkymars) te verwarren.

Door Léhar geschreven muziek werd gebruikt als oorlogspropaganda.
Zo werd het Wolgalied uit Der Zarewitsch gedraaid door de Duitse soldaten aan het oostfront.
Waarna ze Léhar brieven schreven met het verzoek om een gesigneerde foto.

Laura Stek: “En was Léhar daarvan op de hoogte?”
Ja meisje, dat zégt Bosveld toch net? Dat hij die brieven kreeg?

Het ongemak dat Léhar een joodse vrouw had werd door de Nazi’s opgelost door haar tot ere ariër te maken.
Dus, concludeert Bosveld, had Léhar ook zijn joodse vrienden en collega’s kunnen (proberen te) helpen.
Maar hij deed *niets*.
Zijn librettist Löhner heeft – aldus Bosveld – tot op het laatst in Auschwitz zitten hopen dat Léhar hem zou redden maar niks daarvan.

De Engelstalige Wikipedia zegt overigens: Lehár’s influence was limited: it is said that he tried personally to secure Hitler’s guarantee of the safety of one of his librettists, Fritz Löhner-Beda, but he was not able to prevent the murder of Beda in Auschwitz-III.
Maar baseert zich daarbij op een bron uit 1968 dus ik ga er maar vanuit dat Bosveld gelijk heeft.

Zodat ik nu twéé redenen heb om voortaan iets minder te genieten van ‘Da geh’ ich ins Maxim’.
De andere heet Johan Heesters.

Maar vooruit, nog éven dan…
http://www.youtube.com/watch?v=2ISMIZCozCY&feature=share&list=PLCB6DC505AEEFE049

Het hiernamaals, wat het is en of we erin geloven – daarover gaat een deel van OVT. Aanleiding is het boek “De Geïllustreerde Atlas van het Hiernamaals” van Guido Derksen en Martin van Mousch. Over de eerste voorstellingen van het hiernamaals, hoe zich dat door de tijden en culturen heen ontwikkelde.

Het gesprek is met Derksen, kerkhistoricus Paul van Geest en twee mannelijke presentatoren Paul van der Gaag en Jos Palm van wie 1 een mooie, zuidelijke stem heeft maar ik weet niet *wie* zodat ik van de meeste uitspraken nu ook niet kan vermelden wie ze gedaan heeft.
Niet erg – wat blijft is de fascinatie met onze behoefte aan een leven na de dood, onze kijk op de ziel (hebben dieren er 1? Ja!) en op God die aan het eind van de rit zit te wikken en wegen waar die ziel héén moet. Branden in de hel, direct door naar de cherubijntjes of een tijdje louteren in het vagevuur.
De sprekers blijken geen van allen opgevoed met een besef van een hemel. Ze doen een ietsje cynisch, op de kerkhistoricus na: “Ik ga er ergens wel van uit.”
Ronduit creepy zijn de authentieke (nou ja) opnames van stemmen uit het hiernamaals. Gemaakt in de jaren zeventig. Is er een hel, wil een ‘onderzoeker’ weten. “Hades, ja!” krijst een vrouwenstem (meermalen).

Dan is het gesprek voorbij (te snel, ik had nog uren hiernaar kunnen luisteren) en krijgen we de column van Nelleke Noordervliet. Over haar 1e communie, tante Jo die haar een boek gaf: “wees Jezus’ liefste kindje”. Veel bidden moest ze. Voor de arme zielen in het vagevuur. Om ze met het gebed “de hemel in te helpen”. En ook voor de priester. Noordervliet: “Ik vrees dat ik dat onvoldoende heb gedaan, gezien de staat waarin de kerk nu verkeert.”
Wat een geweldig programma is OVT. Voedsel voor de geest. Stevige kost, geen hapklare brokjes.
En soms ook voedsel voor de ziel.