Wanneer Knut precies werd geboren en verstoten en vertroeteld door een man met een baard staat me niet helder voor de geest maar volgens mij was het in de zomer.
Komkommertijd=dierentijd.
Ook Bokito dook op in de zomer maar dat was natuurlijk omdat we allemaal in doodsangst verkeerden want stel je voor dat elke aap zomaar de (relatieve) vrijheid in springt en dan lieve vrouwen over het pad sleurt en lieve kinderen onder de tafels van het restaurant jaagt.
Knut was gewoon het ideale aaibaarheidsitem.
Zó lief, zó zacht. En dan ook nog zó zielig en of het niet op kon zó liefdevol in de armen gesloten door de verzorger.
Was het wel *wijs*? Zou Knut nog wel gelukkig met beren zijn?
En toen ging die verzorger later ook nog dood en Knut was inderdaad niet gelukkig met beren en ja, er *zijn* onderwerpen waar je je drukker over kunt maken.
Maar ergens in het bewustzijn van dierenliefhebsters (m/v) was altijd Knut.
En nu is-ie dood en ivm echt wereldnieuws krijgt hij alleen aandacht tijdens het mediaoverzicht. Z’n Zoo heeft een gedenkboek en wil geld voor ‘onderzoek’ en voor ‘behoud leefgebied ijsbeer’ wat me een gratuite tekst bij een bedelbus lijkt zoals we die allemaal kunnen zetten.
“Heel tragisch” merkt Tim Overdiek terecht op, “dat mensen stonden te fotograferen en filmen en pas later doorkregen dat het beest was overleden.” Er waren zelfs idioten die dachten dat Knut “een dansje deed” tijdens wat vermoedelijk een epileptische aanval was.
Ja hoor, dieren dansen zich gek in de dierentuin. Net als in het circus.
En die goudvis heeft ook ongelooflijk veel fun in z’n kom waar-ie amper de kont kan keren.
Allemaal pirouettes van pure vreugde en natuurlijk om ons te behagen.
Maar nu dwaal ik af.