De Koude Kalkoen

Marc-Robin Visscher

Muddy Monster zit vast in Den Haag

door Reageer

“Het Muddy Monster in Den Haag” kondigt Marcel Oosten Marc-Robin Visscher aan. Hij houdt Filiaal in de regenachtige Hofstad omdat men daar aan proefwonen doet. Dertig mensen mogen er een weekje logeren en ontdekken dat het in Den Haag best wel leuk wonen is. Waarna ze erheen verhuizen, hoopt wethouder Marnix Norder. Die ze gisteren heeft welkom geheten met een croissant.

Het zit Marc-Robin Visscher vanochtend niet mee. Keer op keer knalt de verbinding eruit, als die al tot stand komt. Wanneer er wel verbinding is, is de Filiaalhouder zijn leuke zelf. Vrolijke grappen, schalks geplaag. Met als -beloofd- hoogtepunt: een proefwoner wakker maken. Mét croissant.

Het komt er niet van. Want, onthult Marcel Oosten om half tien, “hij zit letterlijk vast – in de regen en in het verkeer”. Wat, aldus de presentator, “geen reclame voor de stad” is.
Maar: “Neemt u van mij aan dat hij zijn best heeft gedaan.”

Ik neem het aan. En ik denk: zou-ie nou met oorwurm-humeur woest naar huis rijden? Zou-ie filosofisch denken ‘kan gebeuren, morgen beter’? Of gaat het nu écht richting Parijs?

Op zoek naar een berg met interventievoorraden

door Reageer

Ergens in Europa zou een voedselberg liggen. Clara Sies van de Rotterdamse Voedselbank wil dat Nederland daarvan een graantje (letterlijk) meepikt zodat zij de monden van haar klanten kan vullen. Staatssecretaris Bleker zegt ‘nee’. Marc-Robin Visscher, ontbeten met boterham en karnemelk (“ik kom wel aan mijn schijf van vijf”) zoekt opheldering. Over een hem aangeboden koekje dat over de uiterste datum heen is doet de Filiaalhouder niet moeilijk: “Het moet toch kapot in je buik, we gaan gewoon lekker peuzelen.”

De voedseloverschotten? Die bestaan niet meer, zegt oud-tompambtenaar van Landbouw Meesters. Dat was uit de jaren tachtig (boterberg).
Ze bestaan wél, houdt Sies vol. Al heten ze nu ‘interventievoorraden’. Europa biedt ze aan voor de armen, 20 landen doen er een beroep op, wij willen óók.
“Kijk,” stelt Marc-Robin Visscher vast. “Mevrouw Sies houdt vol.”
En: “De aanhouder wint.
Wie weet.”

Opheldering wordt verschaft door de voorzitter van Voedselbanken Nederland, Leo wijnbelt. Er is voor 2011 100 miljoen ‘beschikbare voorraden’ en er is een (Europees) potje om voor 400 miljoen op de markt te kopen. Waarop de Voedselbanken een beroep willen doen omdat hun aanbod stagneert terwijl de hulpvraag toeneemt.

Net als gisteren stapt de Filiaalhouder even in een vrachtwagen en rijdt een stukje mee.
“We kunnen ook naar Parijs gaan” suggereert hij. Waarom niet? reageerde de chauffeur gisteren. Deze barst uit in bulderend gelach en opteert voor Barendrecht.

Nog twee MRV-Filialen te gaan deze week. Ik gun ‘m op vrijdag een erg leuke jongen die niet alleen zégt “stap maar in” maar de verslaggever ook echt afvoert naar de Lichtstad.

Op zoek naar gemarginaliseerde jongens

door Reageer

Marc-Robin Visscher sjouwt de hele uitzending langs het verbrande duingebied in Schoorl.
Veel stap-stap-hoorspelkern. En verhalen. Over “acht militairen in slaapzakjes” die hij langs de kant van de weg ziet liggen en dat hij hun leidinggevende erop aansprak zodat ze nu “meer in het struikgewas” zijn versjouwd.

De Filiaalhouder wil “een steentje bijdragen” aan de opsporing van de brandstichter(s). Hij heeft ervaring, vertelt hij. Want hij had een buurvrouw die zijn huis in brand stak “omdat ze vond dat ik dood moest”. Toen was hij “te overstuur om boos te zijn” maar: “Nu ben ik wél boos! Wie doet dit?!”

De verlossende woorden moeten komen van forensisch psycholoog Ernst Ameling. Die schetst een profiel. 1) het is een man 2) tussen de 17-35 jaar (waarschijnlijk tussen de 20-25) 3) hij woont in de omgeving 4) komt uit een lager sociaal milieu 5) is niet-al-te-slim 6) woont alleen of bij zijn moeder 7) = een gemarginaliseerde jongen. MRV: “Wij zijn op zoek naar gemarginaliseerde jongens!”

Maar – horen we een half uur later – het hóeft allemaal niet zo te zijn. Het kan ook gaan om een kat-en-muis-spel met de politie. Dat lijkt burgemeester Hafkamp niet onwaarschijnlijk. Het zou haar daarom, zegt ze, “niks verbazen als vandaag weer brand wordt gesticht”.

Ameling is (zegt hij) dé deskundige op het gebied van pyromanen. Daarom had de rijksrecherche hem vorig jaar ook om hulp gevraagd. Tevergeefs. Want: “Ze konden zich mij niet veroorloven.”
Gelukkig dan maar dat hij nu gratis dit geweldige ‘het kan vriezen maar ook zeer wel dooien’-advies op de radio heeft kunnen geven.

Bovenop de dood van Bin Laden

door Reageer

Osama Bin Laden is dood.
Dankzij de Amerikanen.

Het Radio 1 Journaal gooit de programmering om (niks over aangekondigde zielige hamsters, minimaal over de duinbranden, vergeet even Libië).
“Wij willen elk snippertje nieuws van je horen!” zegt Marcel Oosten tegen Ron Linker en Ron tracteert ons regelmatig op snippers, bijgestaan door Jacqueline Eckmann en Tom Kleijn.

Correspondenten Nathalie Righton, Nicole le Fever, Wilma van der Maten, Sander van Hoorn, Frank Renout berichten uit hun regio’s. Onze eigen politici reageren. Wilders, Pechtold, Roemer, Pechtold, Rutte, Hillen, Rosenthal. Allemaal live in de uitzending.
Deskundigen: Bertus Hendriks, Glenn Schoen, Geert-Jan Knoops, Barry Macco, Erik Akkerboom. Ko Colijn (via Marc-Robin Visscher die zóu gaan brandblussen in de duinen maar snel naar de Amerikaanse ambassade in Den Haag is gestuurd).

Iedereen blij, Bin Laden kreeg zijn verdiende loon. Had hij niet moeten worden berecht? Ja (zou wel netjes zijn geweest) maar ook nee (gedoe en gevaarlijk).
Het lijkt of de euforie naar mate de ochtend en dus ook de uitzending vordert wat inzakt. Is met Osama Bin Laden ook het terrorisme dood? Nee. We moeten waakzaam zijn. Angst voor represailles.

Drieëneenhalf uur vliegen voorbij.
Geef de redacteuren van het Radio 1 Journaal Brekend Nieuws en ze zitten er bovenop. De juiste mensen aan de telefoon, de juiste commentatoren bereikt.
En Lara Rense en Marcel Oosten hebben hun finest hour.

Handen, hoofd en hart in de Week van het Ambacht

door Reageer

Hij is weer fijn, Marc-Robin Visscher, over wie we nu pas horen dat hij twee weken geleden de NOS-prijs de Bonte Tulp heeft gewonnen. Spelen mag hij omdat de Week van het Ambacht vandaag begint met demonstraties van ambachten in het ADO-stadion. Om jongeren en werklozen te verleiden. Aangezien er 250.000 extra vakmensen nodig zijn.

Een heerlijk onderwerp om bij te dollen dus: “wat zou ik kunnen?” Het gaat om “handen, hoofd en hart en met uw hart zit het volgens mij wel goed” oordeelt Femina Fransman van het Hoofdbedrijfschap. Zodat ze de Filiaalhouder wil laten stucadoren en dan: “mee omhoog met de glazenwasser”.
Stucadoor. Weet Marc-Robin wel dat de bijnaam daarvoor *muurvarken* is, vraagt Marcel Oosten. MRV: “O got! Daar begint het gedonder al!” Waarmee niets teveel is gezegd want later moet de presentator voor deze opmerking omslachtig excuses maken omdat stucadoors boos zijn geworden.

Eerst maar eens kijken bij een stratenmaker en dan zelf een siergrindvloer leggen. Blauwe korrels met een schepje, 8 mm dik. Knap, hoor. En wat jammer nou (Lara Rense: “zielig”) maar wanneer hij een half uur later gaat kijken is die vloer alweer afgebroken.
Tenslotte “in een tuigje gehesen met Martijn in een bakje” – 20 meter omhoog voor “glasbewassing” zoals het werk van de glazenwasser tegenwoordig heet. “Ik krijg helemaal de totale kriebels!” vertrouwt de Filiaalhouder ons toe. En dan wil hij “in godsnaam naar beneden!”
Glazenwasser gaat Marc-Robin Visscher dus niet worden. En siergrindlegger ook niet.
Dit ter geruststelling voor de luisteraars.

(De prijs was overigens voor zijn bezoek aan Kathleen Ferrier – want niet-geiten kan deze verslaggever óók)