De Koude Kalkoen

Joris van de Kerkhof

Een kwinkslag hoort bij de stijl

door Reageer

We zijn gefopt.
Er kómt helemaal geen homowijk in Tilburg zoals gisterochtend naar buiten werd gebracht.

Dus stapt Joris van de Kerkhof (toch in Tilburg om daar voetbal te kijken) op Paul van Loon van Roze Maandag af en kopt meteen hard in met “wat was uw laatste leugen”.
“Jeetje, wat een vraag” reageert die en dan aarzelend: “deze?”
Maar: “Nee, dit was geen leugen. Dit was spelen met het item.”
JvdK: “En wat was het spelen dan voor u?”
Sterk begin.

Dan over insluiten en uitsluiten en 300.000 mensen die naar Tilburg komen om Roze Maandag te vieren waar het zo gezellig is dat je niet eens meer wéét of iemand homo of hetero is omdat je het niet kunt zien.

Máár: oudere homo’s zouden het misschien wel willen, brengt de verslaggever in herinnering aangezien Henk Krol dat ergens zei.
Er zijn 65 reacties binnengekomen, vertelt Van Loon, van mensen die ervoor voelen.
Wat genoeg zou zijn om het project serieus te starten.
Wat ze natuurlijk niet gaan doen.

“Een kwinkslag hoort wel bij onze stijl, we proberen altijd op een ludieke manier aandacht te vragen,” zegt Van Loon nog.
Waarop Joris van de Kerkhof bijna bits: “En dit was grappig..”
JvdK: “En al die mensen die gereageerd hebben, COC, Henk Krol, de burgemeester van Tilburg – die wisten van niks?”
Nee.

Einde gesprek waarna het onderwerp 5 seconden uit-fadet met “dankuwel” “graag gedaan” “ok” “nou fijn” “tot ziens” en dan iets echt onverstaanbaars.
Geen idee wat de bedoeling is van dat slot.

Kafka

door Reageer

“Kafka…” vat Joris van de Kerkhof zijn onderwerp samen en daarmee is geen woord teveel gezegd.
Het gaat over tientallen mensen per jaar die de gemeente Rotterdam zomaar uitschrijft, met alle gevolgen vandien, waarover de gemeentelijke ombudsman Anne Mieke Zwaneveld een vernietigend rapport heeft geschreven.

De verslaggever zit met George en Micheline Knap en een map papieren van wel 5 cm aan tafel.
Het begint met een brief in december. Of ze verhuisd zijn?
Ze denken: “een foutje”.
Dus “we bellen even” en gaan ervan uit dat daarmee alles is geregeld.
Maar er zat een verklaring bij de brief die ze hadden moeten invullen met burgerservicenummer en ondertekend terugsturen.
“Zijn we misschien te laks in geweest” geeft Knap toe: “Maar ik heb wel meteen gebeld naar het stadhuis.”

JvdK: “Hoe lang woont u in Rotterdam?”
Knap: “1933, mijn geboortejaar. Met uitzondering van de oorlogsjaren, toen zat ik ondergedoken.”

Hij kwam erachter voor de verkiezingen toen hij op een lijst wou komen en een partijgenoot hem belde: je bestaat niet.
Toen ontdekte Knap dat hij niet verzekerd bleek, dat zijn parkeervergunning niet bestond en dat de AOW ook zou worden stopgezet.

Hoe het heeft kunnen gebeuren, weet het echtpaar nog steeds niet.
En, zegt Knap, “niemand heeft sorry gezegd”.

Met zijn vertrouwen in ambtenaren is het niet meer zo goed gesteld.
Hij vertelt hoe ze voor de balie stonden en de vrouw er áchter zei: “U kunt me van alles vertellen, het gaat het ene oor in en het andere weer uit. Ik moet alleen doen wat hierop staat en dat doorgeven.”

En toen?
JvdK: “Hoe groot bent u? 1.65 m?
Ik kan me zo voorstellen dat u daar stond te springen als een oud boos mannetje.”
Man: “Nou… springen.”
Vrouw: “Wel opgewonden!”

Kafka.

Gewend aan moeilijke mannen

door Reageer

Nauwelijks verstaanbaar in een ruimte met zeer veel feestgedruis zegt een vrouw dat “nummer twee” snel moet komen, want: “Je moet zorgen dat je in de picture blijft.”
“Ik heb twee kinderen van onder de drie”.
Man zit duidelijk in het defensief.

Strenge vrouwenstem: “Heb je geen vrouw?”
“Ja, maar die wil ook leven.”
Door het harde ‘ziejewel’-gelach van de vrouw heen: “Ik zal het zeggen.”
Vrouw: “Zeg maar, goeie tip van Corine Hartman!
Je moet keuzes maken.”

We zijn bij de uitreiken van de Gouden Strop.
Corine Hartman, genomineerd, spreekt winnaar Donald Nolet toe en Joris van de Kerkhof houdt zijn microfoon erbij.
Tomas Ross noemt het boek van Nolet uniek: “Uniek verteld en vooral geloofwaardig.”
Hun eerste gesprek?
Ross was begonnen met “het is geweldig” en bij de helft van het boek: “dit moet over”.

Waarna Ross met de domper komt dat thrillers niet meer zo goed verkopen als een jaar of vijf geleden.
Niemand weet waarom, maar zo is het.

JvdK tegen Nolet: “U heeft gewoon een vak”.
Wat ik wel grappig vind, alsof boeken schrijven géén vak is.
Maar de man is copywriter op een reclamebureau en wil dat ook blijven doen (“een dagelijkse praktijk met andere volwassenen”).
JvdK: “U was ook in dat werk al gewend met moeilijke mannen samen te werken.” Klopt en…
Ross: “Ik denk dat de reporter nu praat uit zijn eigen radio-ervaring in Hilversum.”
… Nolet blijft de vraag beantwoorden.

Zodat de reporter wordt gered door de bel.
Zoals dat geloof ik heet.

Een prachtige stad die van modder is

door Reageer

Ook vandaag doen ze het weer.
Lara Rense en Joris van de Kerkhof.
Ze bellen en “wat heb je gezien” en “is de nood hoog, wat zie je” vraagt de presentator aan de verslaggever die in Obrenovac is, wat officieel is afgesloten van de buitenwereld maar dat weerhoudt hem natuurlijk niet.

De verslaggever ziet 1 grote tankwagen waar mensen met jerrycans water komen tanken. En verder: “Vooral water, heel bruin water.”
Water dat stroomt en op zo’n moment geniet ik van de blik die alleen Joris van de Kerkhof kan hebben.
Hij gruwt niet, hij ziet ondanks een harde realiteit tegelijk iets “lieflijks” omdat de zon erin schijnt zodat de wolkjes worden weerspiegeld.

Maar ook: gebouwen die zijn ingestort of op instorten staan.
Veel rotzooi.
En: “Het stinkt een beetje.”
Maar niet heel erg al is “lang niet iedereen die vermist is gevonden”.

“Heb je mensen gesproken” geeft Lara Rense het startsein voor de reportage want natuurlijk heeft Joris van de Kerkhof mensen gesproken!
Een beveiliger. “It was all under water,” vertelt die.
Terwijl hij bezig is modder te pompen uit de kantine van het gemeentehuis. Via een buis.
Tot op zeker twee meter.

Sportcentrum. Theatertje.
JvdK: “Huizen met voeten in het water.”
Een man van de plantsoenendienst.
Over “hoe mooi zijn stad is, hoe mooi zijn stad was en hoe hij probeert het weer mooi te maken”.

De natuur heeft het gedaan, zegt de man.
Niks aan te doen dus.
Het is prachtige natuur, het is een prachtige stad “die nu van modder is”.
Het water, vat de tuinman samen, heeft het modderig gemaakt en we spuiten het allemaal schoon met schoon water en dan wordt het allemaal weer mooi.

Ontroerend en poëtisch.

Ik heb gewoon iets lekkers gemaakt

door Reageer

Geroezemoes.
“Families bij elkaar die in het restaurant aan het eten zijn” vertelt Joris van de Kerkhof.
Eten dat komt “van een grote tafel met een groot laken en een wit pak en wit haar” – de beroemde kok Rudolph van Veen van 24Kitchen.
In Belgrado.

Na het uitdelen van het eten gaat de kok naar “een persvak met wel dertig journalisten”.
Een vrouw vraagt in het Engels naar het idea, JvdK: “hij haalt zijn Nederlandse achtergrond erbij” terwijl we Van Veen horen vertellen over onze eigen overstroming.

Er zijn ook gewone fans.
Een kind: “His recipes are very interesting and they look really delicious”.
De kok moet met fans op de foto’s, hij deelt handtekeningen uit.

De voor het water gevluchte kinderen mogen voor het toetje hun handje ophouden: er wordt een koekje opgelegd, daarop slagroom en een aardbei en hagelslag.

Aan Joris van de Kerkhof legt Rudolph van Veen uit dat hij toch in Servië was voor een kookdemonstratie en dat hij iets wou doen.
“Dus ik dacht, ik ben kok, ik heb gewoon iets lekkers gemaakt.”

Bescheiden benadrukt de man zijn “dienstbaar karakter”.
Mensen vragen hem wel eens: wat is jouw favoriete gerecht.
“Dan zeg ik: wat andere mensen willen. Als ik muzikant zou zijn, zou ik verzoeknummers spelen.”

Mooie reportage.
Waarbij ik altijd zeer gecharmeerd ben van de manier waarop Joris van de Kerkhof bijna als een voice over weergeeft wat er gebeurt maar de stemmen hun eigen vertaal laat vertellen.