Dodelijke blikken en zinloos zoeken in een onbekende ziel

Hoe kán het nou, die vrouw (“de Friezin”) die haar vier kinderen doodt.
We willen het weten.
Dus stuurt de NOS John Sarbach naar Nij Beets om de Waarheid te achterhalen (en sfeer te proeven). Het valt ‘m niet mee. In het stamcafé van de ‘jongedame’ zoals de verslaggever haar aanduidt, wordt hij ontvangen met *dodelijke blikken*. Maar een buurman is bereid de hoop uit te spreken dat de kinderen dood zijn geboren. Terwijl haar werkgever onthult dat de ‘jongedame’ hem vertelde dat ze draagmoeder was.

De persofficier dan. Die kan alleen melden dat op de bijeenkomst voor de dorpelingen nog eens zal worden verteld wat al eerder is verteld (aangezien er geen nieuws is).
Er zal onderzoek worden gedaan naar “de verwekkers” zegt de man waarop Bert van Slooten direct aanslaat: “Er zijn meerdere vaders?” Het was bij wijze van spreken, blijkt.
Ze hebben geen idee.

Een deskundige: criminologe Marieke Liem die onderzoek deed naar babymoorden. “We weten er weinig van” vat samen wat zij te melden heeft. Wel krijgen we een samenvatting uitkomsten van buitenlands onderzoek. Waaruit blijkt dat vrouwen óf de zwangerschap voor zichzelf ontkennen óf voor anderen. Ze zijn soms zwak begaafd (soms niet) of sociaal-economisch zwak (soms niet) maar in elk geval meestal: jong en ongetrouwd.
Dat de lijkjes bewaard zijn, duidt dat op… Bert van Slooten grijpt alles aan. Het duidt op niks – aangezien alleen de bewaarde worden ontdekt. We weten niets van de niet-ontdekte gevallen.

Het siert de presentator dat hij niet tegen beter weten in elke strohalm aangrijpt om te komen tot een definitieve analyse maar al snel inziet dat die er niet komt.
Nu is de vraag hoe lang we nog door blijven filosoferen over wat “de Friezin” kan hebben bezield. Of dat we zoet afwachten tot over een half jaar (of langer) de zaak eindigt met een opname in een inrichting of over een jaar een rechtszaak.