Domweg gelukkig als een komeet door de tijd

Het kan niet altijd Midas Dekkers zijn (nooit meer zelfs).

Vroege Vogels heeft nu wisselende columnisten. Vandaag Elsbeth Etty.
Ze vertelt dat ze het Pieterpad loopt met een oud boekje. En ipv te genieten van de grutto’s wordt ze zich bewust dat ze toen ze het 14 jaar geleden liep “langzaam leefde” (vergelijk: Vasalis). Toen was ze 45. “Nu ga ik als een komeet door de tijd.”

Mooi. En ‘Draaisma’ denk ik. Maar de hoogleraar leest onderweg in Magnus van Arjen Lubach dat -toevallig!- switcht tussen nu en 14 jaar geleden. Ze waarschuwt ons dat literatuur die herkenning biedt niet “troostrijk” hoeft te zijn.

De “gekwelde” hoofdpersoon in dat boek verkast van Groningen naar Amsterdam en krijgt op een bankje in het Westerpark een epileptische aanval. Waarna de columniste eindigt in datzelfde “bloesemende Westerpark” en daar “domweg gelukkig” van Gorters Mei gaat zitten genieten.

Ze heeft wel veel gelezen, zeg, die Elsbeth Etty.
En het is natuurlijk weer eens iets anders dan zwijmelen bij een grutto of opgetogen vaststellen dat de egel uit winterslaap is.