“Bén je er nog?!”

“Nu doe je het boek tekort.”
“Ik probeerde het net duidelijk te maken maar blijkbaar heb ik dat niet goed genoeg gedaan.”
“Misschien interesseert het jou helemaal niet maar ik vind het mooi om over te brengen.”
“Bén je er nog?!”

Ed Anker *is* er nog, zegt hij tegen schrijfster Vonne van der Meer met wie hij een uur mag praten. Hij zegt ‘u’ tegen haar en dan zegt hij dat hij ‘je’ mag zeggen en dan zegt hij weer ‘u’ en zijn laatste woorden zijn: “Ik mag jou zeggen maar ik moet er nog steeds aan wennen.”

Het gesprek gaat over haar nieuwe boek ‘De vrouw en de sleutel’ waarover ze ook al bij de TROS Nieuwsshow sprak. Leuk gesprek was dat toen. Dit verloopt zo moeizaam dat ik er even de webcam bij aanzet.
Ed Anker, zie ik nu, stelt niet alleen steeds foute vragen, hij straalt ook totale desinteresse uit. Kijkt naar opzij, kijkt naar beneden. En dan (het is EO tenslotte) moet er na de plaat om tien voor acht nog even wat geloof in.

“In veel van je boeken, het gaat altijd om mensen, is geloof voor jou ook primair een mensenzaak?” Waar heeft-ie het over denk ik (en denkt ook Vonne van der Meer) waarop Anker: “Misschien is het ook wel een mannenvraag” aangezien voor hém geloof “een groot iets” is en voor háár (denkt hij) “meer wat beweegt deze mens”.

‘Mijn allereerste doel is om een goede interviewer te worden. Geen interviewmachine, maar een interviewer met karakter.’ Aldus Ed Anker.
Hij moet nog veel leren.
Zelf heb ik niet de behoefte dit leerproces op de voet te volgen.