• Door naar de hoofd inhoud
  • Spring naar de eerste sidebar

De Koude Kalkoen

Radio 1 Journaal

Ik zou zeggen: regeren

21 juni 2010 door Jeanne Reageer

“Boerendochter’ Gerda Verburg ken ik niet als iemand die zich erg sterk maakt voor (bedreigde) dieren. Dit blijkt anders te liggen wanneer het geen boerderijdieren betreft waaraan een economisch kaartje hangt, maar walvissen – waaraan de Nederlandse met handelsgeest behepte ondernemer toch niks verdient.

Gerda Verburg is tegen het slappe plan van de Internationale Walvisvaart Commissie om Japan, Noorwegen en IJsland ‘een beetje’ walvissen te laten vangen. Het zou niets oplossen, legt ze uit. En: “Liever geen oplossing dan een valse oplossing.”
Lara Rense: “Is dat niet vreemd, u weet wat het probleem is, maar u kunt er niets aan doen.”
De demissionair minister kan het niet ontkennen. Toch wil ze de Cie niet opheffen (“dan heb je helemaal niets meer”). Nu die deze week in Agadir bijeenkomt, kan er misschien worden gewerkt aan het versterken van de bevoegdheden. Die heeft de commissie nu nl amper /niet.
Verder: “Je móet blijven praten, anders worden de zeeën en oceanen zeer zeker leeggevist.”

Waarna Lara Rense (ijzer smedend) overgaat naar de formatie.
“Heeft het uw zegen. Paars Plus?”
“Als er een goed programma komt” luidt het antwoord. In dat geval is het “van belang voor het land”.
Verburg: “Dan zou ik zeggen: regeren!”
LR: “Volgens mij heeft het uw zegen.”

Dat denk ik ook. De vraag is alleen waaróm? In het belang van natuur en milieu en de dieren?
Dan moet Gerda Verburg opeens wel érg zijn veranderd.

Categorie: Radio 1 Journaal Tags: Gerda Verburg, Lara Rense, walvissen

“Hebben jullie overal een mening over?”

18 juni 2010 door Jeanne Reageer

Petje af toen Joost Vullings na de verkiezingen de hele nacht doorhaalde om in het ochtend-Radio 1 Journaal zeer zinnig commentaar te geven op de uitslag en de mogelijke coaltievorming.

Een week later hebben we alle deskundigen wel zo’n beetje gehoord dus: een leuk idee om studenten politicologie in het Filiaal de situatie eens scherp te laten analyseren. Joris van de Kerkhof ondervraagt vier leden van studievereniging ismus in Nijmegen. Wij, de luisteraars, mogen ook meepraten. Via “twitter, zo noem je dat toch, hè, Lara?”
Ja, zo noem je dat. Joris: “twitter, twitter” (in een perfecte imitatie van de rateltoon waarop de presentatrice haar favoriete social toy pleegt uit te spreken).

Vijf maal doen de studenten hun zegje. Een maal direct na een opnieuw vlijmscherpe analyse van eigen commentator Joost Vullings. Hebben ze daar nog iets aan toe te voegen?
Nee, veronderstelt de Filiaalhouder. Maar dat hebben ze wél. Door fragmenten van Vullings’ tekst nog eens samen te vatten als zgn. eigen vondsten. Slechts 1 van de studenten komt met iets eigens: dat Rutte diep in z’n hart eigenlijk wel degelijk links(ig) zou zijn. Soort Dijkstal in wolfskleren. Verder overstijgen de gesprekken niet de vermeende diepzinnigheden die aan menig borreltafel worden gedebiteerd.

“Hebben jullie overal een mening over?” vraagt Joris van de Kerkhof. Lara, wat is het volgende onderwerp? BP. En jawel: “Obama heeft het goed gedaan” steekt 1 van de studenten meteen van wal.
“Nou, bedankt jongens,” lacht de presentatrice. “Heel fijn. We draaien ‘m weg.”
Met dank ook aan de twitteraars die – inderdaad – vaak wél iets origineels te melden hadden.

Categorie: Radio 1 Journaal Tags: ismus, Joost Vullings, Joris van de Kerkhof, Lara Rense

Grmpf

17 juni 2010 door Jeanne Reageer

“Hoe groot ben jij eigenlijk” vraagt Lucella Carasso vorige week aan sportverslaggever Robbert Meeder.
De aanleiding was een onderzoek dat Nederlanders de laatste jaren niet meer langer worden.
1.73 m antwoordt die en het klinkt niet alsof hij dát nou graag met de luisteraars had gedeeld. Lucella Carasso, vertelt ze later, is zelf 2 cm groter.
Grmpf. Reageert Meeder.

Vandaag is het opnieuw Robbert Meeder die bij Lucella in de uitzending de sport mag doen.
Argentinië versloeg Zuid-Afrika, begint de sportjongen. “Zuid-Korea, toch?” corrigeert de presentatrice. En ik vóel Meeder zich verbijten van woede.
Niet erg, hoor, maakt Lucella Carasso het vol goede bedoelingen nog erger: het WK is tenslotte in Zuid-Afrika, dus logisch dat Meeder een foutje maakte.
Grmpf.

En, vervolgt Meeder, “Griekenland en Nigeria… dat is toch wel goed, hè?!”
Ik slaag er nog nét in het vlijmscherpe mes dat de sportverslaggever door de radio naar Lucella Carasso werpt te ontwijken.
En Lucella? Die lacht.
Vriendelijk, denk ik te horen.

Categorie: Radio 1 Journaal Tags: Lucella Carasso, Robbert Meeder

Nu eindelijk echt een gehaktballetje erbij

15 juni 2010 door Jeanne Reageer

Het is na 29 jaar de laatste dag van Bas van der Vlies (SGP) als Kamerlid.
Joris van de Kerkhof zwaait hem uit.

Pratend over het politieke verleden en – een beetje – over het heden.
Eigenlijk wil Van der Vlies dat niet, omdat hij zijn opvolger Van der Staaij niet voor de voeten wil lopen. Toch zegt hij wel iets. Over de PVV bv. Wat vindt de oude meester? Die vindt dat “de kiezers altijd gelijk hebben” en dat het “correct” is om met de PVV te *spreken*.

Knelpunten
Ziet hij “inhoudelijke knelpunten”? Op zo’n moment hoop ik dat de man breed uitpakt over racisme en verkettering enzo, maar hij mompelt wat over dat de PVV “allerlei dingen heeft geroepen” waaraan wetten en praktische bezwaren (verdragen) in de weg staan.
Verder vindt hij het politieke spel nog steeds “spannend”.

Vrouwen
“Was het de laatste jaren nog leuk in de Kamer” vraagt Joris van de Kerkhof
Het was “boeiend maar ook wel eens vermoeiend” en (zeghetnouman): de “hyperigheid”.
JvdK: “Was het ook een hype over uw partij en de vrouwen?”
Nee! Van der Vlies is resoluut. Dat was een toetssteen voor hoe de samenleving met minderheden omgaat. Waarbij de SGP de minderheid is.

God
“Ik ervaar mijn leven als door God geleid” zegt Van der Vlies een aantal keren.
“Simpeler kan ik het niet zeggen.”
Wanneer hij het over God heeft, klinkt hij eerst afwerend. Alsof hij denkt: dat begrijp jij toch niet.
Terwijl de verslaggever, heb ik de indruk uit zijn vragen, juist zijn best doet het wél te begrijpen. Aan het slot klinkt Van der Vlies meer ontspannen wanneer hij het heeft over dat hij in het leven staat: om “de God van de Bijbel te dienen”.
Waarbij hij “moet woekeren met de talenten die God gegeven heeft”.

Gehaktballetje erbij
Het aardigst vind ik wanneer mevrouw Van der Vlies in beeld/geluid komt.
Eerst met fragmenten uit de uitzending van Netwerk van een maand geleden. Over dat haar man er zo zelden wás. En soms zei hij dat hij thuis kwam eten en dan (vertelde de dochter) “maakte ze een sausje erbij en een gehaktballetje erbij” en dan belde hij dat hij toch niet kwam. “Dat was slikken maar weer, dat heeft ze echt veel gedaan.”
Mevrouw Van der Vlies is blij dat haar man nu meer thuis is. Maar het wordt ook wennen: vrijheid inleveren. Al hebben ze afgesproken dat elk doet wat die wil en dat ze alleen samen doen wat ze samen willen doen.
Veel geëmancipeerder kun je het niet hebben.

Categorie: Radio 1 Journaal Tags: Bas van der Vlies, Joris van de Kerkhof, PVV

Kaarsjes branden en vertrouwen in het leven

13 juni 2010 door Jeanne 2 Reacties

‘Bossche bollen’ van Joris van de Kerkhof is het nieuwste deel in de serie van uitgeverij Conserve van NOS-sers over hun stad. Eenentwintig verhalen, een gedicht en vijf wandelingen. Interviews met bekende en onbekende Bosschenaren. Om te eindigen met uitzicht op de rest van de provincie vanaf het meer dan honderd meter hoge Provinciehuis. Den Bosch als het centrum der dingen.

Eenentwintig verhalen (en een gedicht): onvermijdelijk raken sommige onderwerpen me meer dan andere. Zo heb ik een zwak voor een beetje rare mensen. Die tegen de klippen op geloven in hun uitvindingen, idealen, hobby’s. Of het bolwoningen zijn of de botten van Neanderthalers of het uitzetten van wandelroutes (en dan denken dat de concurrerende wandelclub stiekem hun pijltjes zoek maakt).
Geweldig ook dat Genootschap dat strijd voert tegen mensen als ik die het over ‘Den Bosch’ hebben terwijl het toch echt *’s-Hertogenbosch* is wat je, zeggen ze, bijna even snel kunt tikken.

Waarschuwen voor de hel
Wat erg goed werkt: de 11-jarige Dani die vertelt over Jeroen Bosch. Ik kende hem al van het Radio 1 Journaal. Daar werd hij geïntroduceerd als autist. Gehecht aan rituelen en door zijn autisme niet in staat te liegen. Hier verhaalt hij simpel en helderder dan een echte kenner zou kunnen doen over de schilderijen. “Ik vind het ook raar dat er zoveel mensen zo veel onderzoek doen naar de schilderijen. Het is toch wat het is. Je kunt niet meer aan Jeroen Bosch vragen wat hij ermee bedoelde. Dus waarom zou je dan allemaal zo ingewikkeld doen.”
En: “Wat ik wel weet is dat Jeroen Bosch iedereen wil waarschuwen voor de hel. Daar moet je niet in terechtkomen. (..) Ik heb zelf geen last van zonden. Ik zondig niet.”

Engel
Vier hoofdstukken met een verwant onderwerp sprongen er voor mij uit.
Het eerste was het bezoek aan de Begraafplaats Orthen waar Joris van de Kerkhof met de stadsgids Margot Scheepens rondloopt. Zij vertelt: “Ik hoorde bij een graf mensen zeggen dat het ging om het kind van een ambulancebroeder. Hij was al op weg gestuurd naar het ongeluk. Pas op het laatste moment kon hij teruggehaald worden, toen ze in de gaten kregen dat het om zijn eigen kind ging.”
Op die begraafplaats staat ook het gedenkteken voor Engel van ‘t Meer, het meisje dat in januari 2007 dood gevonden werd aan het Engelermeer. Haar moeder is nooit achterhaald.
In een ander hoofdstuk ontmoeten we kunstenaar Nadia Gonegai. Ze las over Engel en zorgde dat ze een gedenkteken kreeg. Een bronzen schaal gedragen door voetjes: “De schaal moet zich vullen met tranen uit de hemel.” In april 2008 is de schaal van de begraafplaats ontvreemd. Gonegai: “Ik hoop eigenlijk dat het monument meegenomen is door de familie van Engel. Dan hebben zij ook nog een tastbare herinnering aan hun dochter.”

Zoete Moeder
Nog een mooi hoofdstuk: Maria van ‘s-Hertogenbosch, de Zoete Moeder, die er altijd is geweest, die meer dan 500 mirakelen heeft verricht. Joris van de Kerkhof: “Je kunt alles aan haar vragen, alles tegen haar zeggen. Als je in haar gelooft, dan is ze op haar best en praat ze tegen je terug. Niemand anders hoort wat ze zegt, alleen jij.”
Logisch dat de schrijver die niet nalaat een kaarsje bij Maria te branden en zichzelf typeert als cultuur-katholiek ook op bezoek gaat bij bisschop Bluyssen. “Bijna automatisch begin ik over mijn eigen ‘kaarsjesopsteek-katholicisme’, over mijn ongelovige gelovigheid. Tot ik besef dat ik hier ben voor het verhaal van de bisschop, niet om mijn eigen katholieke heden en verleden met hem te bespreken.”

Dus gaat het over de jeugd van Bluyssen, over zijn roeping, over wat hij mooi vindt aan zijn werk en over zijn gezondheid. Waarover hij niet wil klagen, maar het valt hem zo te lezen zwaar dat hij zo slecht ter been is geworden dat hij niet meer buiten kan wandelen en daar met mensen praten.
Hoe het met de kerk gaat komt ter sprake. Over Johannes Paulus II die volgens de bisschop onbegrepen is. “De huidige paus is veel conservatiever.” En omdat Joris van de Kerkhof er opnieuw zelf over begint: hoe kunnen de kaarsjes-opsteek-katholieken als hij (en ik) ooit terugkeren in de schoot van de moederkerk. Bluyssen vindt dat we meer ons best moeten doen “om de betekenis van het geloof te achterhalen. Dan komt u er ook achter wat het vertrouwen in het leven is.”

Wandelingen
Toen ik over dit boek hoorde dat er wandelingen in stonden, dacht ik: die ga ik maken. Sterker: ik maak zo’n wandeling en stop dan telkens onderweg om het bijpassende hoofdstuk te lezen.
Het is er niet van gekomen. Wat jammer is omdat ik die wandelingen nu niet heb kunnen beoordelen, maar misschien zal een andere recensent dat nog doen.
Waarover ik nog wel iets kan zeggen zijn de foto’s van Cécile Hibbeln. Die zijn geweldig. De geïnterviewden kijken vol zelfvertrouwen en ontspannen in de lens en lijken op hun verhaal. De foto’s van de gebouwen en de landschappen zijn strak en sterk. Ook zijn ze mooi afgedrukt wat niet meevalt bij zwart-wit op boekenpapier.

Joris van de Kerkhof – Bossche bollen, Verhalen uit ‘s-Hertogenbosch, Met foto’s van Cécile Hibbeln en illustraties van John Rabou.
Uitgeverij Conserve, ISBN 978 90 5429 293 7
208 blz. € 17,00.

foto’s: Cécile Hibbeln

Categorie: Radio 1 Journaal Tags: 's-Hertogenbosch, begraafplaats Orthen, bisschop Bluyssen, Bossche bollen, Cécile Hibbeln, Den Bosch, Engel van het Meer, Joris van de Kerkhof, Margot Scheepens, Nadia Gonegai, uitgeverij Conserve

  • « Ga naar Vorige pagina
  • Pagina 1
  • Interim pagina's zijn weggelaten …
  • Pagina 209
  • Pagina 210
  • Pagina 211
  • Pagina 212
  • Pagina 213
  • Interim pagina's zijn weggelaten …
  • Pagina 226
  • Ga naar Volgende pagina »

Primaire Sidebar

Radio

Het gaat hier over radio.
Over Radio 1 en dan vooral Radio 1 Journaal maar ook over andere programma's op die zender.
Misschien gaat het heel af en toe ook over andere radiostations.
Maar eerlijk gezegd lijkt me dat sterk.

Jeanne

Jeanne Doomen schreef van 11-7-2005 tot 1-3-2010 op Fanlog Radio 1 Journaal over het Radio 1 Journaal.
Hier zoekt ze een vorm om zonder pressie leuk bezig te zijn met schrijven en met radio.

Neem contact op met Jeanne

Rubrieken

  • Avondspits
  • BNN Today
  • De Gids.fm
  • De Nieuws BV
  • De Ochtend/Spraakmakers
  • De Perstribune
  • De Proloog
  • DIDD
  • Dit Is De Zondag
  • EenVandaag
  • Geen categorie
  • Goedemorgen Nederland
  • Holland Doc
  • Journaal (Nieuws)
  • Langs de Lijn
  • Lunch!
  • Nachtvluchten
  • Nieuws en Co
  • OVT
  • Premtime/Lijn 1
  • Radio 1 Journaal
  • Radio 1 Vandaag
  • Radio Een Vandaag
  • Radio Kassa
  • Stand.nl
  • TROS Kamerbreed
  • Tros Nieuwsshow/MAX Nieuwsweekend
  • Vier Zeven
  • Villa VPRO
  • Vrijdagmiddag Live
  • Vroege Vogels
  • WNL op Zaterdag

Zoeken

Copyright © 2025 · Metro Pro op Genesis Framework · WordPress · Log in

7ads6x98y