De directeur van de school waarop het meisje zit dat op 12 jaar opeens moeder is geworden (Wim Moes) is boos. Op de media. Die op de stoep liggen en kinderen vragen mee te werken aan een portret van het meisje.
Jeroen de Jager: “Iemand kan altijd nee zeggen.”
Moes: “Het zijn kinderen.” Hij is mn boos op de EO.
JdJ: “Wat zijn de gevolgen van die manier van nieuwsgaring?”
Grotere ongerustheid.
Hij dient een klacht in bij de Raad voor de Journalistiek. Liever had hij gehad dat collega-journalisten dat hadden gedaan “om als professionals de grenzen goed af te tasten”.
De verslaggever geeft geen krimp en vervolgt: “De kinderen op school, hoe zijn ze eronder.”
Moes: gesprek van de dag. En: hij is “verschrikkelijk boos” want het broertje van het meisje kan niet meer naar school omdat de journalisten voor de deur staan en naar binnen filmen.
JdJ: “Ik neem aan dat los van de media jullie op school erover praten, wat vertellen jullie?
Feiten: kind gekregen, gezond, verrassing. Kinderen zijn meelevend en sturen kaartjes.
JdJ: “Is de leerkracht opgevallen dat ze zwanger was?” Nee, niemand.
JdJ: “Ik kan het me nauwelijks voorstellen. Dat zie je toch!”
Nee.
Wat een merkwaardig interview.
Het werd aangekondigd als: de directeur is ontstemd over de media.
Daarover laat de verslaggever hem ook wat zeggen maar hij gaat nergens op in.
Wat hij wel doet is als al zijn collega’s de ‘vertel eens hoe het vóelt’-vragen stellen.
