Lucella Carasso tegen weerman Gerrit Hiemstra: “Ik heb kouwe rillingen laag op mijn rug.
Dat betekent altijd sneeuw-op-komst. Klopt dat?”
Nou en of het klopt!
Maar wel, voorspelt de weerman: *natte* sneeuw.
Lucella Carasso, ons eigen kruidenvrouwtje.
“Maakt u er iets positiefs van de komende drieëneenhalf uur of gaan we somberen?”
Joris van de Kerkhof houdt Filiaal in een villa in aanbouw op IJburg. “Je overvalt me,” reageert de aangeschoten werknemer. “Ik hoorde gisteravond pas dat jullie langs kwamen.”
Zijn werkgever, Remco Ipema van Visser en Mol bv uit Hoogkarspel, wil het graag positief houden,
Wat niet erg lukt wanneer hij vertelt over teruglopende opdrachten, ontslagen personeel, de actieradius die eerst werd beperkt tot een half uur rijden terwijl ze nu bereid zijn tot anderhalf uur vér te gaan.
Met de vakbond (die hij aanvankelijk overal buiten wilde houden) zoekt hij nu sámen naar oplossingen. Samen pleiten ze voor opnieuw deeltijd-WW en zouden ze de overheid wel willen toeschreeuwen dat die niet alleen moet bezuinigen maar juist moet investeren. Door de btw te verlagen bijvoorbeeld. Door scholen op te knappen.
Er is ook een deskundige. Een econoom. Die opsomt wat allemaal misgaat: dalende export dus trouble voor industrie en logistiek en transport. Dalend inkomen dus consument houdt hand op de knip dus trouble voor detailhandel en groothandel.
Joris van de Kerkhof ziet Ipema betrekken: “U vindt het allemaal niets, hè? Dit negatief gewauwel.” “We zouden proberen het positief te houden!” herinnert de directeur hem aan het goede voornemen.
Het houdt de econoom (inzakken wereldhandel, Eurocrisis) niet tegen.
Aan het slot (JvdK: “Is het niet tegen beter weten in de moed erin houden?”) heeft de directeur het over “schrapen” en “uitknijpen” en teveel aannemers die in de vijver zitten te vissen. Schouder aan schouder met de vakbond. Belovend dat áls hij zijn werknemer van 49 nu moet ontslaan hij die over twee jaar als het beter gaat ook weer aanneemt.
Is hij dan niet te duur? “Valt wel mee.”
Mooi Filiaal. Aardige mensen. Nog informatief ook.
En typische JvdK-observaties over zichzelf terugzien “in enorm lange schaduwen” en een borende man met een “sjekkie dat bijna aan zijn kin vast hangt”.
Zes doden, 123 gewonden.
Joris van de Kerkhof is in Luik: “Ik probeer verhalen te maken met mezelf, met de mensen hier en met VRT-collega Philip Heymans.”
Geen bloemen, geen kaarsen (het viel Mattijs van de Wiel gisteren ook al op). Mensen met paraplu’s op weg naar hun werk.
Ja, “er wordt over gesproken”. Maar “boosheid op de politie en justitie?” (die Marcel Oosten verwacht) – die vindt de Filiaalhouder niet. “Gelatenheid.”
Maar, veronderstelt hij: “Er zal wel discussie komen in de politiek.”
Om negen uur de persconferentie van de Procureur des Konings. “In een klein zaaltje met engelen aan de zijkanten.”
Vooral getallen. Niet zes doden maar vijf: de vrouw van 75 is nl niet echt dood maar alleen klinisch dood (..). Vijf mensen op de intensive care. Nog een hoop patronen die niet zijn opgebruikt.
Het waaróm blijft onduidelijk. Er is geen brief (gevonden). Het ging juist goed met de man.
Vriendin, studie.
Mooi ingehouden verslag door Joris van de Kerkhof.
Mooie ingehouden Belgen ook. Zonder waxinelichtjes en beren.
Ontwerp een méptas.
Idee van het Tassenmuseum Hendrikje, prijs wordt vanavond uitgereikt.
Een meptas? Om mee van je af te slaan?
Kan, zegt Sigrid Ivo van het museum. Maar het is ook een ‘power statement’, een meptas “geeft zekerheid”. Denk aan de tas van Thatcher. Die hoefde haar tas maar op tafel te zetten of de vergadering kon beginnen (zelfs als ze zelf niet in de kamer was).
“Hedy d’Ancona heeft met haar tas een collega gemept” herinnert zich Marcel Oosten.
O ja? Vertel eens! Reageert Lara Rense.
Het was (dus) een collega. In het Europees parlement.
MO: “Moet er een hoefijzer in?”
Niet per se. Wel moet hij zijn van stevig materiaal.
Lara Rense (zelf een slappe tas) begrijpt al dat er ook een hengsel aan moet zitten: “Voor de zwaaikracht.”
De ontwerpers komen met de origineelste ideeën, vertelt Sigrid Ivo: een vliegenmepper, een bokshandschoen, een theepotje en… naaldhakken eronder.
Voor wie niet zoveel met tassen heeft maar wel met meppende vrouwen: lees dit leuke artikel.
Zonnetje in Radioland is Joris van de Kerkhof vanochtend.
In storm en regen staat hij op het Groningse platteland met de paraplu die hij kreeg van technicus Jantien en die nu kapot is. “Als een ballon waar ik aanhang en als ik zou meegeven en een heel licht mannetje zou zijn, zou ik zó de lucht ingaan.”
De luisteraar ziet het voor zich.
Zoals de luisteraar ook voor zich ziet hoe de Filiaalhouder later in een fabriek van de Maaltijdservice in een wit jasje met een rood mutsje langs de pannen van een meter doorsnee met aardappelpuree (met kantelmechanisme) loopt. Dit keer geholpen door een via @Laradio verspreide foto.
Het onderwerp is serieus.
Werkloosheid. En dan mn op het Groningse platteland. Waar de Maaltijdservice zich op een industrieterrein heeft gevestigd (zodat 73 mensen werk vonden) maar waar 14% een uitkering heeft.
Minister Kamp doet er in gesprek met Lara Rense en Marcel Oosten luchtig over.
Werkloos? Ga omscholen en verhuis naar Zeeland. In de thuiszorg zijn er banen zat (wel ja, en enig idee wat die betalen?).
Heeft de oudere werknemer problemen? Moet die maar zorgen dat ze waarde houdt voor de baas, geschoold blijft, hard eraan trekt. Lager salaris accepteren kan ook.
Joris van de Kerkhof luistert in Pekela met mensen van een reïntegratiebureau en banenzoekers. “Met stoom uit de oren” heeft Lara Rense gehoord. “Respectloos naar mensen die geen baan hebben” vinden ze Kamp. “Alsof ze niet willen.”
Ze hebben “het gevoel dat de minister ergens anders vandaan komt”.
Of zoals Lara Rense formuleert: “Er bestaat de indruk dat het leven in uw hoofd wat simpeler in elkaar steekt dan in Pekela.”
Kwa understatement.