De kalkoen is even weg.
Ze is neergestreken bij Mittry Lake in de buurt van Yuma, AZ.
Haar plan is om via Nevada naar Utah te gaan, dan via Salt Lake City terug naar Nederland waar ze op 26 mei hoopt te landen.
Als ze zin heeft gaat ze de week daarna weer Nederlandse radio luisteren en er ook hier over schrijven.
Op haar huis past zoals gewoonlijk die potige Amsterdammer.
Ik meld het maar even zodat gelegenheids-inbrekers geen foute ideeën krijgen.
Pingel-pingel.
Een piano speelt langzaam een makkelijk in het gehoor liggend deuntje.
Gecomponeerd door de componist van Marco Borsato, John Ewbank, legt Joris van de Kerkhof uit aan de Belgische luisteraars.
Had hij nog liggen en wordt nu ons koningslied.
“Een leftovertje!” horen we Matthijs van Nieuwkerk roepen.
Maar dat had Ewbank ook weer niet bedoeld.
De kroning houdt Nederland bezig.
Met op Radio 2 drie keer per dag een Oranjejournaal. Waarnaar mensen teksten voor het lied kunnen sturen.
Zoals Jacqueline uit Ellewoutsdijk: “en we zingen rustig door op deze bol die holt en tolt”.
En een grapjas: “Hocus-pocus-pas ik wou dat ik Máxima’s slipje was.”
De dj’s komen niet meer bij.
Joris van de Kerkhof wijst de Belgen op de website hetofficiëlekoningslied.nl met zinnen als “samen 1 land, samen samen 1, samen 1 land vormen”.
Mm, denkt de verslaggever: dat klinkt misschien beter op muziek.
Dromen mogen we ook insturen.
Een kind droomt dat er een pretpark komt dat niet zoveel kost.
Het opperfeestbeest Hans Wijers zegt dat alles mag ingestuurd mits “met respect toekomstgericht positief”.
Dit alles met steeds op de achtergrond het gepingel om na drie minuten te onthullen dat het deuntje wel érg lijkt op Coldplay, Surrender en vooral Matt Redman.
Geen probleem, vindt Ewbank: “Er lijken zoveel dingen op elkaar en het is moeilijk om plagiaat te bewijzen.”
Joris van de Kerkhof plukt nog iets van de site en draagt het nu wél voor op de pingelmuziek: “Samen leven samen leren samen zijn samen delen samen geven samen zo hoort het te zijn.”
“Tada tada dadada” proeft de verslaggever zelf even aan de muziek en zet in: “De ko-oning, de ko-o…” maar nee: “Laat maar.”
*Grin*
De ChristenUnie wil dat hoerenlopers het bij de politie melden als ze denken dat de vrouw die ze betalen voor seks dat mogelijk niet doet omdat ze er zin in heeft.
Presentator na presentator verstaat zich met de CU en vraagt: waarom.
En: hoe weet je of zo’n vrouw er onvrijwillig zit.
En: hoe dwing je het af.
En: moet je die hoerenlopers als ze het niet melden nou echt wel straffen?
Ons wordt het beeld geschilderd van een vrouw die onder de blauwe plekken zit en die zit te huilen.
Dat moeten de hoerenlopers dus melden.
Zoals ze het nu al doen op fora van mede-lopers zoals hookers.
Wat ik niet begrijp: hoe haal je het als man in je hersens om te willen neuken met een vrouw die zit te janken omdat ze ertoe wordt gedwongen zich te prostitueren.
Durft nou niemand te zeggen dat dát niet klopt?
Ipv de klojo’s een opstapje resp. dwangmiddeltje te bieden opdat ze ná het dichtritsen van de broek nog even bij de wijkagent langs gaan.
Picture this.
Je bent Joris van de Kerkhof en behalve verslaggever bij de NOS ook correspondent van de VRT in Nederland en krijgt als de dag al een eind is gevorderd het verzoek iets te maken over die pastoor die parochianen die zich laten uitschrijven te kijk hangt in zijn kerk.
Je belt de pastorie. Je krijgt de man niet te spreken. Je laat een boodschap achter.
Pastoor sms-t: neen. Hij zit al bij P&W en ‘gr p S’.
P&W legt Joris van de Kerkhof de Vlaamse luisteraars uit, staat voor Pauw & Witteman (openingstune P&W), en p S “zal waarschijnlijk staan voor pastoor Schilder”.
Deze pastoor, vertelt de verslaggever met op de achtergrond al beierende klokken, was eerder in het nieuws omdat hij de omwonenden het bloed onder de nagels uit haalde door iedere ochtend om kwart over zeven een volle minuut gelovigen naar de kerk te luiden.
(volgt hoe dat ook alweer in mekaar zat)
Volgens de buurt, brugt Joris van de Kerkhof, zoekt de pastoor publiciteit en die krijgt hij.
Zoals gisteren: eerst R1J en Radio 2 was ook al geweest en toen ‘s middags nog DIDD.
Bij Omroep Brabant zegt de interviewer: “Het is weer een mediahype en de journalisten komen als honden van Pavlov hier naartoe, hè.”
Schilder: “Ja. Dat is het. Heel goed.”
Nóg een citaat. Nu uit het gesprek bij de EO.
Over de aanleiding tot het meest recente uitschrijven (Paus en homo’s) en hóe je het doet: brieven van internet halen en printen en soms voegen ze daar kopie paspoort bij (wat niet hoeft).
Maar zo kwam Schilder dus aan die foto’s.
Nog wat kwootjes en de conclusie: “Ik weet nu in ieder geval precies hoe ik me zou moeten uitschrijven bij de katholieke kerk – als ik dat zou willen.”
Dit is niet alleen érg knap woekeren met wat je wél hebt als je de boosdoener zelf niet te spreken krijgt.
Dit is het maken van een perfect portret van een pastoor en de publiteit en de hondjes die naar zijn pijpen dansen.
(zodra ik door heb hoe ik VRT-repo’s hier kan plaatsen zal ik dat doen)
Sommige sterren zijn gewoon sterren, andere sterren zijn idolen en weer andere sterren zijn iconen – groter dan zichzelf.
Jeroen Wielaert (sinds een maand ook een halve Prem maar daarvan hoorde ik nog te weinig om er iets van te vinden) praat met de biograaf van Mick Jagger, Philip Norman.
“De Mick Jagger die de wereld kent is een creatie, een rol hem toebedeeld door de eerste manager” komt Jeroen Wielaert er keihard in na een intro van Sympathy for the Devil.
“Wicked” moest-ie doen.
En dat doet hij nu al vijftig jaar.
Babbel over Mick’s (fijne) jeugd en dat-ie van blues hield maar dan de kern van de mythe.
Een Amerikaanse groupie, een meisje dat met alle sterren naar bed ging.
Haar oordeel: “Hij was goed maar hij was geen Mick Jagger.”
Conclusie: ook in bed kon Mick niet tegen zijn imago op.
“Incredibly fake” noemt Norman Jagger.
Wat interessant is want: wat verbergert de *fakeness* en waarom wil hij zo graag geliefd en beroemd zijn.
JW: “Mensen die hem ontmoeten noemen hem charmant en intelligent.”
Zó leuk dat je er Mick Jagger niet in herkent.
“Under my Thumb”! Dat nare macho-liedje.
Maar wat blijkt: meestal zat *hij* onder de duim.
De biograaf legt uit dat Mick zichzelf buiten de liedjes hield: “He played a role, even in his songs.”
Misschien is het enige dat zeker is aan Mick Jagger z’n moves.