Timmer-timmer.
Mattijs van de Wiel, uitzendkracht bij spannende verkiezingen, ziet mannen in Noord-Londen verkiezingsborden voor Labour in mekaar zetten. Voor in voortuinen. Want je weet maar nooit of dat op de valreep nog iets uithaalt.
Een van de mannen vertelt dat hij is opgegroeid tijdens de jaren tachtig en negentig. Toen het land werd afgebroken door de conservatieven. Dat moet niet nog eens gebeuren dus: “That’s why I decided this time to get involved“.
Geroezemoes en een folders uitspuwende kopieermachine. Het hoofdkwartier. Tweehonderd mensen die elke dag met folders langs de deuren gaan omdat “nothing succeeds like talking to people face to face”. Wat moet. Vanwege de fairness waar Labour voor staat.
Ha! Daar is het kamerlid, Emily Thornberry.
Onzin dat de strijd al gestreden is, verzekert ze Mattijs van de Wiel (ze klinkt ‘strijdbaar’ en ook opgewekt). Het zijn de media die “a little bit hysterical” doen.
Maar, zegt de verslaggever: de Liberal Democrats maken het u moeilijk.
Dat was altijd al zo, bagatelliseert ms Thornberry het probleem. En: “We zullen ze verslaan.”
Mattijs van de Wiel mag met haar mee langs de deuren (“you don’t do this in Holland, do you?” lacht ze, “this is politics!”). Ze praat in op een vrouw met kind. “I’m not saying we’re perfect” en de vrouw hoeft Gordon Brown niet thuis uit te nodigen maar hij is wel het beste voor het land.
Is de vrouw overtuigd? Nog niet.
“It’s a really hard choice.”
En dit was a really good reportage.